De lelie van 't gehucht

XI.
Honderdvijftig gulden verdiend.

Dien avond, zit Dwina, zonder het rad te draaien voor haar spinnewiel; de dienstboden zijn slapen, het vuur is uitgedoofd, alles is doodstil; alleen de slinger der klok, die onvermoeid naar middernacht heentokt, en de koekoek, die met zijn schorre stem, van tijd het uur roept, breken de stilte - en zoo dikwijls de houten vogel, na het uur geroepen te hebben, zijn breeden, lederen bek wederom toesluit, zucht het meisje diep, dat vader zoolang uitblijft... Zij luistert naar het dommelen van den wind in de wijde schouwpijp, naar het trappelen der katten die op en af den zoldertrap loopen, naar de koeien in den stal, die met eentonig, nauw hoorbaar gedruisch, het genomen voedsel herkauwen, en in al wat zij hoort, meent zij het dof gerucht te hooren van een paard dat aan de deur stilhoudt. De klepperman van het gehucht komt langs de deur gewandeld, en zijn eikenhouten klep galmt met haar zonderlinge stem tweemaal door de buurt.

- Twee uur! mompelt het meisje, doodelijk onge-

[p. 128]

rust; en nog niet wedergekeerd! Wat wordt het mij eng aan het hart!

Gedurende eenige oogenblikken bidt zij aan haar rozenkrans, en valt eindelijk in een diepen slaap. Een uur later schrikt zij eensklaps wakker; zij hoort een dof gedruisch aan de voordeur, terwijl men bij een aanhoudend kloppen roept, of bij David Urkhoven het volk dan dood en begraven is.

- De goede God zij gedankt, daar is hij! roept het meisje opspringend, om haar vader binnen te laten.

Ja, het is de smokkelaar, die na zijn paard op stal gebracht en verzorgd te hebben, sedert vijf minuten aan de deur staat te kloppen.

- Beter laat dan nooit, sprak hij binnentredend; spoedig meisje, leg vuur aan; ik ben stijf bevrozen als een moerturf. Daarbij heb ik ook nog honger; kom, kind, zie eens of er niets op de schotel is.

- Vader, wat ben ik blijde u terug te zien, zuchtte het meisje droevig, terwijl zij hem bij de hand greep, en zich machteloos tegen zijn lijf liet vallen.

- Nu, kom, maak geen gekheid, lachte David; of ik niet oud en wijs genoeg ben om alleen te huis te geraken?

- Ik heb een verschrikkelijk voorgevoel gehad, - hernam zij weenend; ik droomde daareven, dat men u met een geweerkolf...

- Dood sloeg, zeker? schaterde David; aan voorgevoel sla ik geen geloof; droomen is bedrog, en gij ziet wel dat het uitkomt.

- Toch gaat gij niet meer van huis? smeekte Dwina teeder; gij wilt immers den dood uwer dochter niet?

- Daarvan zult gij niet sterven, lachte David; - weet gij wel wat ik dezen avond verdiend heb? Honderd en vijftig gulden vrij geld! Laat anderen maar boeren en zich voor Koning Willem lam werken.

- Welke kostwinning! mompelde Dwina; in het hol

[p. 129]

van den nacht door de donkere heide te zwerven, en blootgesteld te zijn aan honger, koude en allerlei gevaren!

- Welke kostwinning? herhaalde David met verwondering; bij al het geld dat ik verdien, heb ik mij nooit beter vermaakt; ik heb een lekkere kan Brabantsch bier gedronken, en terwijl de dragers in de heide het goed oplaadden en hun pakken gereed maakten, heb ik in den maneschijn met Krampe een partijtje zitten smousjassen... wacht eens, hoe dikwijls heb ik hem geklopt? Hij nam zijn hoed van het hoofd en telde de Romeinsche cijfers bijeen, welke hij met krijt op den bodem geschreven had.

- Vijf boomen! riep hij met een schaterlach van innige zelfvoldoening; neen, de Zwarte Ruiter is geen sterler... Hola! daar verspreek ik mij; weet gij?...

- Dat Krampe de zwarte Ruiter is? vroeg Dwina, zijn gedachten radend; dat is algemeen gekend.

- Wat zegt gij? riep David met diepe teleurstelling; dat is jammer! Wie heeft dat verraden?

- Wat komt er op den duur niet uit?

- Ja, alles komt uit; zou Huibert Lombaut dat wederom verraden hebben, zooals hij het deed, toen Krampe zijn zwijn in 't zout ging leggen?

Terwijl hij zijne hooge vetlaarzen uittrok, en daarna zijn rooden zakdoek, die met een tip op den rug hing, losknoopte, vroeg hij zijn dochter met aandacht beziende, waarom zij zoo doodsbleek zag.

- Heb ik u niet gezegd dat ik een akelig voorgevoel heb gehad?

- Ik ook heb een voorgevoel, namelijk, dat gij stapelgek wordt.

- Vader, heeft Krampe dezen nacht wederom de ambtenaren met geld omgekocht? vroeg het meisje, hem zijlings beziende.

[p. 130]

Davids zwart gezicht werd, bij deze vraag, hevig rood; en hij antwoordde grinnikend dat in zijnen tijd, de kinderen nooit hun neus staken tusschen de zaken der ouders.

De smokkelaar, die blijmoedig was binnen gekomen, werd buitengewoon slecht gezind. Knorrend at hij een paar stukken brood met een eind braadworst, en ging toen een uur met toegestropten mond, zooals hij gewoon was wanneer men hem iets in den weg legde, roerloos bij het vuur zitten rooken.