Leerzaame zinnebeelden
(1714)–Adriaan Spinniker–
Auteursrechtvrij
[pagina 18]
| |
De zelfbespiegeling. Daarom zyt gy niet te veronschuldigen, ô mens, wie gy zyt, die anderen oodeelt: Want daar in gy eenen anderen oordeelt, veroordeelt gy u zelven: want gy, die [anderen] o[o]rdeelt, doet dezelve dingen. En wy weeten, dat Gods oordeel naar waarheid is over de geene die zulke dingen doen. En denkt gy dit, ô mens, die oordeelt de geene die zulk dingen doen, dat gy Gods oordeel zult ontvlieden? Rom.ii.1,2,3. | |
[pagina 19]
| |
Op het Vde zinnebeeld.Hoe scherp des mensen brein in 't oordeel weet te raaken
Den grond van veele zaaken,
En met gespirst beleid
Elk voorwerp schatten naar zyn' rechte waardigheid;
Noch word hy menigmaal door glimp van looze logen
Verbysterd en bedroogen,
Wanneer hy by geval
Eens van zyn eigen doen een vonnis vellen zal.
Hier weet zich eigenliefde arglistig in te dringen,
En aan den stand der dingen
Geheel een' and'ren schyn
En verw te geeven, dan ze in daad en waarheid zyn.
Dus blyft hy vaak gerust in snoode zielgebreken
En vuile zonden steeken,
Vergoelykt en verbloemd,
Ja dikmaal als hervormd, en zelf voor deugd geroemd.
Zoekt iemand naar een' raad, om dit bedrog te weeren,
Dien zal de kunst hem leeren,
Indien hy het gemoed
Zo wel, als 's lichaams oog' dit beeld betrachten doet.
Hier toont zy eenen mens, opmerkend neêrgezeten,
Terwyl hy tracht te weeten,
Of 't nieuw gemaakt gewaad
In ider deel aan 't lyf of wel, of kwaalyk staat.
Maar, om het vonnis, van verachten, of van pryzen,
Op wissen grond te wyzen,
Laat hy, met goede reên,
Een' and'ren man het kleed zich trekken om de leên.
Zo kan hy 't overal, ook in de minste vouwen,
Naauwkeuriglyk beschouwen,
En alles gadeslaan,
| |
[pagina 20]
| |
Dat aan zyn eigen lyf onmoog'lyk was gedaan.
O mens, die u getroost zo veele omzichtigheden
En zorge te besteeden
Aan 't uiterlyke kleed,
Zie dat uw' ziel niet min aan haar gewaad besteed'.
U wierd een streng bevel van hooger hand gegeeven,
Den rok, van 't vlees geweeven,
Te werpen van de leên,
En met des heils gewaad u zelve te bekleên.
Die snoode kleederen zyn de ongerechtigheden,
En haatelyke zeeden;
't Gewaad van bet'ren aard
Is de oefening van goed, in 't Godlyk woord verklaard.
Doch al te na zyt gy u zelven, om ter deegen
In alles te overweegen,
Of zich de ziel, ontdaan
Van 't oude, heeft bekleed met nieuwe heil-sieraân.
De koorden, die den geest hier aan het vlees verbinden,
Benev'len en verblinden
Niet zelden het gezicht
In 't oordeel, of men volgt, of afwykt van zyn' plight.
Dus staat u menigmaal het zelve spoor te houden,
't Geen de oogen hier beschouden
In hem, die gadeslaat
Aan eenes anders lyf den stand van zyn gewaad.
Stel dus een' ander u voor oogen in die zeeden,
In dat beleid van reden,
In 't eigen onderwind
Van 't een of 't ander werk, waar in gy u bevind.
Laat dus 't bedaard gemoed omzichtig overleggen,
Wat uw verstand zouw zeggen,
Indien een ander liet,
Of deed, het geen van u verzuimd word, of geschied.
Heeft David grof misdaan, Gods dienaar toont hem schrander
| |
[pagina 21]
| |
In 't beeld van eenen ander,
't Beklaagelyke kwaad,
Op dat hy dus, als vreemd, recht oordeel' van zyn' daad.
Als Jezus 't Priesterdom hun snoode ondankbaarheden
En boosheid wil ontleeden,
Spreekt hy van wyngaardliên,
En doet ze in deezen klaar hun eigen stand bezien.
Volg deezen voet ontrent u zelven, en uw' werken:
Zo zult gy best bemerken,
Of 't geen gy doet, of laat,
Naar redens keur voor goed te houden zy, of kwaad.
Zo raakt gy best in staat, om vuile ziele-smetten
Hun voortgang te beletten,
En 't kwaad, dat in 't gemoed
Noch huisvest, tydig te verwisselen in goed.
|
|