|
| |
| |
| |
Op het zesde zinnebeeld.
Een man bevond zyn huis te kleen,
Om aan zyn' zinlykheid te geeven
Een vergenoegd en rustig leven:
Ook stond het wankel op zyn' leên,
Zo dat het oogenschynlyk neigde,
En, als een stormwind, opgestaan,
Sloeg tegen dak en wanden aan,
Met zwaaren val hem telkens dreigde.
Des nam hy voor, een nieuw gebouw
Op vasten grondslag op te haalen,
Dat door gerief van ruimer zaalen
Hem meer voldoening geeven zou,
En liet een' overvloed van waaren,
Van yzer, lood, en kalk, en zand,
En hout, en steen, van allen kant
Met wakk're vlyt by een vergaêren.
Maar schoon hy verre boven nood
Dien hoop van voorraad aan deed winnen,
Men zag hem nooit den bouw beginnen;
Tot dat op 't lest de bleeke dood
Den draad zyns levens af kwam korten,
En al zyn overleg, en raad,
En hoop, en wensen, zonder baat,
Met eenen slag in 't stof deed storten.
Geldgierigen, ziet hier den aard
Van uw bedryf gemaald naar 't leven;
Ziet hier uw oog een' schets gegeeven
Van 't lot, hierna voor u bewaard.
Gy zyt de man, voor wiens begeeren
| |
| |
Het huis te naauw valt en te kleen,
Waar in gy hier u moet geneeren.
Gy zyt de man, wiens slechte hut,
Van hevige onweêrvlaag getroffen
Elk oogenblik dreigt neêr te ploffen,
Van zwakken grondvest onderstut.
Gy zyt de man, die vast de zaaken
In ruimen overvloed bereid.
Om een gebouw van duurzaamheid
En wyden omtrek op te maaken.
Maar ach! gy zyt met een de man,
Die, dwaas en onbedacht van zinnen,
Den opbouw rustig te beginnen
Nooit van zich zelv' verkrygen kan.
Licht vat gy, wat die taal wil zeggen.
Of eist uw' ziel noch meer bescheid,
Wy zyn genegen en bereid,
U 't stuk wat klaarder uit te leggen.
't Bekrompen huis, zo los gebouwd,
Zo licht van onweêr omgeslaagen,
Is 't lyf, waar in met klein behaagen
Uw ed'le geest zich hier onthoud.
De middelen, om u, na 't sloopen
Van deeze tent, te zien verrykt
Met een gebouw, dat nooit bezwykt,
Zyne uwe goud- en zilver-hoopen.
ô! Kond gy die, naar uwen pligt,
En Jezus eis, aan Jezus leden
Uit eene oprechte zucht besteeden,
Gy zaagt u eens een huis besticht
Op onbeweegelyke gronden,
Van donderbui, noch onweêrvlaag,
Van oudheids tand, noch oorlogsplaag,
| |
| |
Noch felle vlammen ooit geschonden:
Een huis van ruimte zonder end,
Daar zuivere geneugte en weelde
Eeuw in, eeuw uit de ziele streelde,
En nimmer onheil was bekend.
Maar neen, gy weet slechts van vergaêren,
En wilt, wel verre van besteên,
Veel liever voor de mot uw' kleên,
En voor den roest uw' schat bewaaren.
Noch hoopt ge in 't einde ook in te gaan
In 't zalig huis, zo groot en heerlyk:
Maar ach! hoe droevig, en hoe deerlyk
Zult ge in uw' hoop bedroogen staan,
Als gy de deur ziet toegeslooten,
En u, als vreemd en onbekend,
Tot eeuwig jammer en elend
In 't yslyk hellenhuis verstooten!
ô Onbeschryflyk onderscheid!
Ach! laat, ô mens, uw' ziel ter deegen
Deez' strydige uitkomst overweegen,
Op dat gy 't niet te laat beschreit.
Stel nu, nu is het tyd van bouwen,
Gods arbeidsliên, uw' overvloed
Ter handen, met een bly' gemoed,
Dat zal u eeuwig niet berouwen.
Van aan, eer u de dood belet,
Die alle werk zyn' paalen zet.
| |
| |
[pagina t.o. 29]
[p. t.o. 29] | |
III. printverbeelding.
De verlooren zoon, tot zich zelven keerende.
Lukas XV.17-20. En tot zich zelven gekomen zynde, zeide hy: hoe veele huurelingen myns vaders hebben brood, en ik vergaa van honger?
Ik zal opstaan en tot mynen vader gaan, en ik zal tot hem zeggen: Vader! ik hebbe gezondigd, tegen den Hemel, en voor u.
En ik ben niet meer waardig uw' zoone genaamt te worden: maak my als eene van uwe huurlingen.
En opstaande ging hy na zyn Vader.
|
|
Auteursrechtvrij