|
| |
| |
| |
Op het zevende zinnebeeld.
Wanneer de vlytige akkerman
Het kooren omschud in den wan,
Terwyl de wind alom doet voelen zyn vermogen,
Dan blykt, met wisse zekerheid,
Op zulk een' proef, het onderscheid
Van 't nuttelooze kaf en goede graan voor de oogen.
Het kaf, zo haast het door de kracht
Van 't schudden word om hoog gebragt,
Vliegt, door het blaazen van den wind daar heen gedreeven,
In de open' lucht met snellen vaart,
Wyl 't idel is, en licht van aard,
En dus onmachtig dat geweld te wederstreeven.
Maar 't goede kooren, dik en bol,
Van edel pit en voedsel vol,
Kan voor den wind bestaan, en valt geduurige weder
Door zyne zwaarte in 's bouwmans wan,
En stort op 't lest, gereinigd van
Al 't kaf, op eenen hoop voor zyne voeten neder.
Daar ligt het stil, met wat geweld
De wind komt veegen over 't veld,
En weet in 't minst van geen beweegen of beroeren,
Tot dat de landman met dien last
Zyn' kooren zakken zwaar vermast,
Om hen vernoegd en blyde in zyne schuur te voeren.
Gelyk het hier, zo gaat het meê,
Als God ons aards geluk en vreê
Met eenen sterken wind van rampen komt bestryden,
En schud, en werpt ons op en neêr,
En schokt ons krachtig heen en weêr
| |
| |
In eenen harden wan van tegenspoed en lyden.
Zo lang naar wens de zaaken gaan,
Vermengt het kaf zich onder 't graan.
Maar als de Hoogste met zyn' wan begint te werken
En met zyn' wind daar onder blaast,
Dan scheid zich 't een van 't ander haast,
Dan laat zich 't groot verschil by wisse proeve merken.
De boozen, 't zy ze goed in schyn,
Of openbaar godloozen zyn,
En leêg van waare deugd, met recht by kaf geleeken,
Bezwyken straks, in 't hert ontsteld,
En vliên daar heen, wanneer 't geweld
Van kruis hun aards belang komt stooren en verbreeken.
Maar 't vroom geslacht, als 't goede graan,
Met reine godsvrucht zwaar gelaân,
Hoe heen en weêr geschud, hoe op en neêr gedreeven,
Blyft onderling in zoeten stand
Van eenigheid en vast verband,
En onafscheidlyk aan zyn' God en Heiland kleeven.
Dus valt het staâg zyn' Heer te voet,
Gelaaten, stil en zacht van moed,
In ned'righeid vereend met 's meesters welbehaagen.
Dus wacht het in langmoedigheid
Den blyden dag, ter oogst bereid,
Waar in 't door 's Landsheers last werde in zyn' schuur gedraagen.
Den boozen kwaad, den vroomen goed.
Zo word de deugd, als 't goud, beproef door hevig lyden.
Zo strekt de prang van 't aardse kruis
Tot zuivering van 's Heeren huis;
En, wel gebruikt, in 't eind ten welbron van verblyden.
Wie wraakt 'er, wie mispryst 'er dan,
Dat God zomtyds dien nutten wan
| |
| |
Gebruike, en ons bestook' met zyne vruchtb're winden?
Of schrikken wy voor tegenspoed
Uit overtuiging in 't gemoed,
Dat ons die proef, als kaf, zal licht en ledig vinden?
Verkeerde schroom bevangt ons hert.
Want schoon men hier ontging de smert,
En mogt in stille rust zyn deugdloos leven leiden,
Wat voordeel wierd ons toegebragt,
Daar ons noch strenger wantyd wacht,
Die 't all' ontdekken zal, en 't kaf van 't kooren scheiden?
ô Laat ons dan van nu voortaan
Van die verkeerdheid ons ontslaan,
En als ons zorgen, al ons waaken, al ons poogen
Besteeden, om niet leêg en licht,
Maar wel voorzien van deugdenwigt,
En waardig graan te zyn in 's Heeren heilige oogen.
Of schoon ons dan een kruis-wan schud,
Dat geeft de ziel geen schaâ, maar nut,
En dient om meer en meer haar in Gods gunst te vesten.
Zo krygt het woord zyn' volle kracht,
Van Jezus dienaar voortgebragt,
Den God-beminnaars strekt en werkt het al ten besten.
En als het kaf der boosheid zwicht
Voor 't wannen van het hoog gericht,
Zal God ons, in zyn oog geacht voor waardig kooren,
In 's hemels ruime schuur geleid,
Doen deelen in de zaligheid,
Voor zyne vrienden tot in eeuwigheid beschooren.
|
|
Auteursrechtvrij