|
| |
| |
| |
Op het vyftiende zinnebeeld.
Hoewel het uurwerk menig rad
Naar hunnen standplaats, hoog of laager,
Naar hunne omtrek, groot of kleen,
De tanden dicht, of wyd van een,
In hun beweeging ras, of traager,
Het uurwerkwigt helpt all' de raên
Door zyne zwaarte aan 't ommegaan,
Daar ze all' te zaamen, hoe verscheiden,
Eendrachtig blyven in hun stand,
En, als verknocht door zachten band,
Naar 't zelve wit zich laaten leiden.
Zo kan de wyzer op de plaat,
De hamer, die op 't klokje slaat,
Naauwkeurig uur en stonden spellen,
Op dat een ider van 't gezin
Met vlyt, tot onderling gewin,
't Gespast dagwerk mag bestellen,
Ach! waare, als met een' staale stift,
Dit beeld elk Christen ingegrift,
Hoe zoet, hoe krachtig zou 't hen leeren,
De vreê, het allerwaardste pand,
Alom te zetten vast in stand,
En twist en tweedracht weg te weeren!
Ja broeders, uit het zelve zaad,
Gods leevend woord, dat nooit vergaat,
Van eenen Vader t' zaam gebooren,
Met eenerleije spys gevoed,
Tot een genot van waardig goed
Gelyklyk uit genaê verkooren,
| |
| |
Laat u dit stuk ter herte gaan.
Want even als in de uurwerkraên,
Zo word 'er tussen u gevonden
Een groot verschil van aard en stand,
Maar dat door aangenaamen brand
Van liefde gants moest zyn verslonden,
Op dat, in al dit onderscheid
Eene onverdeelbaare eenigheid
Van wil, en wensen, en beweegen
Geduuriglyk de maat mogt slaan
Op al uw' poogingen en daân
Tot algemeene vrucht en zegen.
Dat 's overal de zachte leer,
En eis van Jezus, onzen Heer,
En zyn Gezanten, hoog te roemen.
Dat stelt des Heilands klaare stem
Als 't regte merk van all' die hem
In waarheid hunnen Meester noemen.
Ja zonder dat is 't al om niet,
Wat eenig mens den Hoogsten bied,
Naardien zyn' ziel alle offerhanden,
En diensten, en gebeên versmaad,
Wanneer in 't hert de felle haat,
En bitse nyd, en twistzucht branden.
Maar ô! wat middel, om die raên
Van 't Christen-uurwerk te doen gaan
Zo vredige en gelyke gangen?
Geen ander, (dit 's het klaar berigt
Van 't heilig woord) dan 't zwaar gewigt,
Dat ootmoed heet, daar aan te hangen.
Daar deeze 's herten grond beslaat,
Is 't uit met gretige eigenbaat,
Die stadig loert op eigen voordeel.
| |
| |
Daar deeze, als koningin, gebied,
Gaat id'le waan en roem te niet
Van eigen weetenschap en oordeel.
Daar deeze huisvest in 't gemoed,
Kan 't grootse beeld van eigen goed
En meerder godsvrucht niet vernachten.
Daar deeze woont, vertrekt de smaad,
En blinde drift, die 's naastens staat,
Als min godsdienstig, durft verachten.
Daar deeze heerst, heeft goedheid meê,
En vriendlykheid, en zachtheid steê,
En vaardigheid in toe te geeven.
Daar deeze werkt, word onbescheid,
En gramschap, en wraakgierigheid,
En wrok, en wrevel weggedreeven.
Zo volgt de vreê met al haar zoet,
Ja zelf de bron van alle goed,
De Hoogste, een God van vreê geheeten,
En Jezus, vorst van vrede en rust,
Hier in 't genot van volle lust,
En zielenvreugd, ten troon gezeten.
Die lust heeft tot zo waarden schat,
Hang dit gewigt aan 't uurwerkrad.
Zo word de vrede kracht gegeeven.
Zo zien wy met geneugte alom
In 't wydverdeelde Christendom
De Paradys-eeuw weêr herleeven.
Zo zienwe ons eens in 't ryk geleid,
Daar een' volkomene eenigheid
En vreê de zielen zal verbinden
Met eene koord van reine min,
Die stand behoud eeuw uit, eeuw in:
Want zalig zyn de vreêgezinden.
|
|
Auteursrechtvrij