|
| |
| |
| |
Op het zestiende zinnebeeld.
Wie is de reiziger, die, in de dichte lommer
Van 't bladerryke woud, gerust, en zonder kommer
Zich in den slaap vergeet,
Terwyl een' bitse slang, met boos vergif bezeten,
Vast om en om hem kruipt, en dreigt haar' felle beeten,
Die 't leven doen vergaan,
In vel een vlees te slaan?
Wie anders, dan de mens, die, jammerlyk gebonden
Aan dwaaze waereldliefde, en ketens van de zonden,
Voldoet zyns herten lust?
Gewis, die met de kracht van opgescherpte zinnen
Zich brengt het rechte beeld van beider stand te binnen,
Straks ziet hy hen met reên
De waereld is een woud, daar elk, zyn gantse leven,
Met welbedachte schreên en toezicht door moet streeven
Langs 't enge pad der deugd
Naar 't eeuwig ryk van vreugd.
Hier ziet men 't, tot vermaak, dat herten kan bekooren,
Al waar men henen treed, van achteren, van vooren,
Aan de een en and're kant
Met veel geboomt' beplant.
Eer, rykdom, weelde, kracht, gezondheid, schoonheid, vrinden,
Elk strekt hier tot een' boom, daar schaduw is te vinden,
Maar even als hier in die lommerlyke dreeven
De lust haar voedsel vind, zo is 't 'er ook omgeeven
| |
| |
Met veel gevaar en schroom,
Een' looze slang, van 't zaad dier oude slang gesprooten,
Die 't eerste paar bedroog, en, nevens all' hun loten,
Stortte in elende en leed,
Die kruipt geduurig om, die waakt met opene oogen,
Waar eenig reiziger, door 't schaduwzoet bewoogen,
En zich tot slaapen vlyd.
En vraagt gy, wien wy hier den naam van slang doen voeren?
De zonde, die gestaâg legt, als een slang, te loeren,
Op dat zy 't hert bekruip',
Of zou die naam veel eer een ander voorwerp passen,
Men pass' hem op de dood, die ider kan verrassen,
Wien 's waerelds sluimering
Want aan het aardse goed zich dwaaselyk te vergaapen,
Zo dat 'er 't hert op steunt, dat heet gerust te slaapen
Daar zich 't verderf onthoud.
Zo slaapt hy, die op 't goud meer, dan op God, durft hoopen.
Zo slaapt hy, die naar staat de zinnen steeds laat loopen.
Zo slaap hy, die 't gemoed
Met 's waerelds weelde voed.
Zo slaapt hy, die verwaand op 's lichaams schoon gaat treeden.
Zo slaapt hy, die den moed verheft op kracht van leden.
Zo slaapt hy, die te stout.
Zo slaapen ze alle, die, als dwaaze waereldknechten,
Aan eenig zichtbaar ding zo vast hun herten hechten,
Dat God en 't eeuwig goed
| |
| |
Geen' klem vind op 't gemoed.
En ach! wat zyn 'er, in dien sluimer van 't geweeten,
Ontelbaar veele van die felle slang gebeeten,
En, eer 'er 't hert om dacht,
Zo zag, in Noachs eeuw, de waereld zich verrassen,
En stooren in haar slaap door de ongemeeten plassen,
Van God, tot wraak gepord,
Zo vond zich Sodom van zyn onheil overrompeld,
Terwyl het in den slaap der boosheid lag gedompeld,
Door hemels vuur geblust.
Zo wierd Jeruzalem van zyn verderf bekroopen,
Daar 't zorgloos in den slaap der zonde lag verzoopen,
Van 's Hemels gunstgenot.
En wilden we alle die bezondere op gaan haalen,
Die, in hun zondenslaap, een slang van droeve kwaalen,
Een' doodslang heeft verraân,
Wat raad dan? Anders geen, dan steeds met vlyt te waaken,
En in bedachte zorg geduurig spoed te maaken
Door 't woud der waereld heên.
Geen and're, dan gestaâg te denken om de reden
Van Jezus Afgezant, dat, waar wy heenen treeden,
De zonde ons licht omringt,
Geen and're, dan Gods vrees geduurig om te draagen,
Op dat zy onze ziel voor 's waerelds waanbehaagen,
En slaapzucht, vol gevaar,
|
|
Auteursrechtvrij