|
| |
| |
| |
Op het een en twintigste zinnebeeld.
Al word een ronde kloot geslaagen heen en weder,
Noch blyft hy t' elker stond,
Het zy aan welke zy', stil liggen op den grond.
Vraagt iemand, wat dit beeld tot zynen geest wil zeggen,
Men zal 't hem uit gaan leggen.
Der vroomen, dat zich God stelt tot zyn' toeverlaat.
Of is dit niet genoeg, op dat het hert geraake
Tot aan het pit der zaake,
Om ider in den grond het stuk te doen verstaan.
Wat heeft eene ed'le ziel, die zich in al haar poogen
De Godsvrucht stelt voor oogen,
Hier eenen harden stoot, daar eenen fellen slag!
Wat ziet zy menigmaal van vuile latermonden
Haar' goeden naam geschonden,
Als of slechts in 't gelaat
Haar' deugd bestond, wyl 't hert zich wentelt in het kwaad!
Wat moet zy menigmaal van snoode roofharpyen
Daar ze, in haar goed verkort,
Tot deerelyken stand van armoê nederstort!
Wat moet zy menigmaal in naare kerkers zuchten,
Of huis en erf ontvluchten,
Als wreede dwinglandy haar' helsen zetel plant!
Wat ziet zy menigmaal 't geweld zyn' kracht besteeden
In 't folt'ren van de leden,
| |
| |
De vlucht moet neemen uit haare afgefoolde tent!
Zo had het vroom geslacht, alle eeuwen door, te kampen
Niet anders, dan een bal,
Gesold, der boozen haat en wrevel ten geval.
Maar even als de kloot, zyn' vaart ten eind gevloogen,
Zo smaakt het trouw gemoed
Eene ongestoorde rust zelfs in den tegenspoed.
Niet vreemd. Daar 't hert zich gants aan God heeft opgedraagen,
Schept Hy ook zyn behaagen
De ziel met zynen Geest gestadig by te zyn.
Die strekt haar tot een' steun in alle leed en lyden,
Een staalen schild in 't stryden,
Een' kop'ren muur en wal,
Die al 't geweld verstompt van 't stormend ongeval.
Ja hier toe heeft zich God door zyne orakelmonden
Wel krachtiglyk verbonden:
Der bergen grof gevaart, dan 't Godlyk woord bezwykt.
Of lust het u dit stuk in onverzierde werken
Aandachtig weiden door de Kerkhistoriblaên.
Daar ziet gy Jakob nu voor 's broeders wrok gaan zwerven,
En huis en ouders derven,
Wyl echter 't vroom gemoed een' stille ruste plukt.
Daar ziet gy Jozef nu voor slaaf naar verre landen
Verkocht, dan met de banden
Wyl echter 't vroom gemoed een' stille rust verzelt.
| |
| |
Daar zie gy David nu van Saül fel belaagen,
Dan door zyn' zoon verjaagen
Ten troon af met verdriet,
Wyl echter 't vroom gemoed een' stille rust geniet.
Daar ziet gy Daniël, van bitsen nyd gebeeten,
In 't gruuwzaam hol gesmeeten,
Daar 't leeuwsgebroedsel woelt,
Wyl echter 't vroom gemoed een' stille rust gevoelt.
Daar ziet gy's Heilands boôn, die trouwe en wakk're werkers,
Gezweept, gesleurd, in kerkers
Van Krygsvolk scherp bewaakt,
Wyl echter 't vroom gemoed een' stille ruste smaakt.
Daar ziet gy duizenden, die Jezus naam belyden,
Ja zelf geen' dood geschouwd,
Wyl echter 't vroom gemoed een' stille rust behoud.
Van waar dit, dan dat God all' die in sterk vertrouwen
Steeds byblyft naar zyn woord,
Zyn' troost hen steeds verkwikt, zyn arm hen onderschoort!
Leer, leer hier uit, ô Mens, de Godsvrucht niet versmaaden,
Wyl alles wykt voor 't zoet, dat God zyn' dienaars zend.
En gy, die u alreeds met iver hebt begeeven
Langs 't pad der deugd te streeven,
Vreest geen rampspoedig lot,
Maar steunt met vast geloof op 't woord van uwen God.
Hy zal u met zyn' troost in alle nooden laaven,
't Genot van rust en vreugd verstooren zal.
|
|
Auteursrechtvrij