In de ton

[p. t.o. 3]

L^S. HOFFMANN, 32, R. DE LOXUM.

[p. 5]

Van mijn goeden vriend
Nestor de Tière.
Hem, die mijn streven dag na dag gevolgd heeft, die met de belangstelling eens kunstenaars met mij in het level van Willem drong, Hem zij mijn nederig verhaal gewijd.
1890.
De Schrijver.

[p. 7]

Een woordje vooraf.

In de Ton speelt de drank eene hoofdrol.

En toch lever ik geene zedenpreek.

Ik heb uit het leven om mij heen gegrepen, heb mij niet afgevraagd, of hetgeen ik wilde behandelen te treurig, te zwaarmoedig is. Hetgeen ik zag en voelde, heb ik getracht zoo getrouw en zoo kunstvol mogelijk weer te geven. Jammer, dat de werkelijkheid niet altijd rozenkleurig is.

Waarom voortgaan met den jeugdigen lezer ontgoochelingen te bereiden? Waarom op alle tonen zingen, dat er slechts twee uitkomsten zijn voor degenen, die elkander beminnen: het huwelijk of het graf? Waarom de verliefden leeren wandelen in den maneschijn langs eenzame dreven, en de stem des vleesch laten stom blijven?

Dat én de jongen én het meisje, dat ze beiden het leven inzien, zooals het is, met de wezenlijke poëzie,

[p. 8]

welke het bevat. Kloek en gezond zullen ze daar staan; elkander zien in werkelijkheid; weten, dat tegenspoed, ziekte, dood hun toekomstig huisgezin kan treffen.

In de Ton heb ik alles aangebracht, wat het verhaal kon volmaken; er de tint aangeven, welke er bij behoort; op den lezer werken om den invloed te verkrijgen, welken de personages zelven ondergaan hebben...

Ik laat mijn boek spreken, zooals elk niet verdraaid feit tot den verstandigen mensch spreekt en hem ondervinding schenkt.

R.S.