Mengeldichten

[p. 52]

Menschlievendheyd.

Wie doch is deéze schoone en adelyke vrouw

Die myn verbeélding doet herleéven,

Waer ik, aen haere zy een Pelikaen beschouw

Dien 'k zie zyn jongsken 't voedsel geéven?

Hy scheurt zyn eygen borst om 't bloed en ingewand

Zyn lieve kipsel toe te deelen,

O wonderlyke daed! ô sterken liefdeband!

Hoe komt gy mynen boezem streelen;

Verbaezend staert myne oog op zulke liefde kragt.

Maer thans wend zich naer de andere zyden

Van dit zoo heerlyk beéld myn zweévend dichtgedagt,

Waer ik een armen mench in lyden

Ten grond gevallen zie ellendig uygestrykt,

Dien de edle vrouw vol mededoogen,

Met de een' hand opligt, wyl de andre goud toereykt,

Wat al kragtdaedige vertoogen! ..

Ik zie! - ja 't is het beéld der waere menschen min,

Den lust en luyster aller landen.

O schoone! wat brengt gy alom genoegen in

Doór 't strooken van uw vriendschapsbanden...

Gy vringt den schorren nyd den taeyen gorgel toe

En klinkt Beloón in yzre boeyen.

Elk dertelt, waer gy heerscht, en huppelt bly te moe,

Men ziet er niet dan welvaert groeyen.

Den rampling vind aldaer in u zyn onderstand;

Hy bid er nooyt om schimmel brokken,

Maer ach! waer vind men doch die liefde in zulk een land?

Helaes! die zyn van de aerd' getrokken,

Zy zyn niet meer - en nu - heerscht nyd en eygenbaet,

Die niets dan 't roode goud beloeren;

[p. 53]

 

Want ieder stroopt en prangt, bedriegt of wel verraed,

 

Om zynen staetzugt uyt te voeren;

 

Men knevelt overal de volken wyd en zyd

 

Gelyk de redelooze dieren.

 

Men eygent zich den naem nog van menschlievendheyd;

 

Staet zelfs in 't groot op hun papieren,

 

Wyl zy geneygd tot list en snoô bedriegery,

 

Reeds bezig zyn ons graf te delven,

 

En leéven, tot bederf van land en heerschappy,

 

Als roofharpyen voór hen zelven;

 

Daer gy, ô menschen min de liefde en wellust zyt,

 

Den troost en steun der stervelingen;

 

Het allerlieffelykst dat de aerde aen ons bereyd,

 

Van al haere ondermaensche dingen;

 

Ach! zoo gy nog gemeen in aller herten waert,

 

Er zou geen afgunst ons benyden.

 

De vreugd en eendragt zong te saêm aen hand gepaerd

 

Het zegelied der gulde tyden.