Mengeldichten

[p. 84]

Uytzinnige klagt van eenen schipper.

Helaes! - voór my is 't al verloóren..

Er schynt noch hoóp, noch uytkomst meer....

'K zie niet, dan ramp op ramp geboóren -

Een graf - niets anders bergt myne eer!

Fortuyn - waer ik naer plagt te wenschen,

Hoe kaetst gy my als eenen bal,

Hoe trouwloos speélt gy met de menschen,

Te vreed! stort gy me in 't ongeval. -

Moet ik, met duyzende van rampen,

Die om my waeren dag en nagt,

Met smert en folteringen kampen? ....

Dan wankelt - dan bezwykt myn kragt.

Eens zag ik my doór valsche vrienden

En vleyers, al te snood misleyd!

Die my, slegts om myn schatten dienden:

Ach! die zyn wech! - die ben ik kwyt!.

Myn volbezit is thans bedolven,

En ligt met vrak en kiel verzand,

Begraeft de zee in d'holle golven!

In 't onmedoogend ingewand.

Wie zal myn jammerlot verzagten?

By wie - of waer is troost voór my?

Al de aerd is doof voór myne klagten,

Den hemel schynt myn weêrparty!

'T is tyd dan, om my zelfs te vreéken...

'K ben 't leven moê! 'k moet ook vergaen! -

Fluks loopt hy, dol van drift ontsteéken,

Naer 't blaekend vuer, en... steékt zyn pypken aen.