Charakters en lotgevallen van Adelson, Héloïse en Elius

[p. 257]

Vier-en-veertigste brief.
Karel, aan Héloise.

Ik moest waarlyk boos op u zyn daar gy my in het geheel niet schryft... Ik maak my ongerust dat gy, of myn ouders onpasselyk zyt - maar by aldien dit, gelyk ik hoop zoo niet is, dan weet ik niet wat ik denken moet. - Zou myn zuster zoo veel bezigheden hebben dat zy geduurende zes volle weeken, geen enkel half uurtjen zou kunnen vinden om my te schryven - ô indien dit zoo ware dan is 'er ook wat anders in het spel - dan is 'er misschien de een of ander jongeling die haar bestendig bezig houdt – en héloise durft my gewis niet bekennen dat haar uur gekomen is.... Indien ik de waarheid raad, schaam u dan niet om uw broeder dit te bekennen - hy moge u een weinig plaagen als hy hoort dat het stugge spytige ongevoelige meisjen nu de oogen kwynende ten hemel heft - of op den grond neder slaat - dat haar een zucht ontglipt - dat zy misschien kransjens met viooltjes doorvlochten maakt - dat het ligte paars thans

[p. 258]

haare geliefste couleur is, als zynde het zinnebeeld der standvastige liefde.... dat zy in plaats van door den tuin te darteien nu in diepe mymering verzonken met langzaame treeden voort gaat - en met haar stokjen naamen in het zand schryft - dat zy de oogenblikken telt en derzelver traagheid of snelheid betreurt.... ja indien ik hoorde dat myn lieve zuster deeze Revolutie ondergaan hadt - mogt ik haar voor een oogenblik haare ongeloovigheid verwyten, daar zy my spytig toeduwde: ‘Gy kent myn hart niet broeder!’ maar met dit alles zou ik my hartelyk verheugen indien ik u gelukkig zag, en by aldien gy een' jongeling bemindet die uwer waardig was, zoudt gy eerst recht beginnen te leeven: een ys koud hart kent geen genot – het gelykt naar een bron die een woestyn stroomt - en zich in het dorre zand verliest.... de liefde is daarentegen als een springvloed die beemden en akkers besproeid en vruchtbaar maakt – wat is al het genot der waereld dat men eenzaam geniet, waarby geen oog nevens ons verrukt wordt? - geen oor nevens ons de harmonische toonen opvangt - en geen hart van gelyke aandoeningen tegen het onze klopt!... ô de liefde alleen verdubbeld ons genot - en schenkt aan alles vuur en leeven - de Natuur schynt schooner in onze oogen – het groen is bevalliger en

[p. 259]

elke bloem trekt onze oogen tot zich - wy hooren met vermaak het gezang der leeuwriken en der nachtegaalen - en vangen hunne verliefde toonen op: ons hart heeft altyd iet te wenschen - en met een brandend verlangen zien wy het volgend oogenblik te gemoet – terwyl hy die niet bemint, de Natuur meestal ongevoelig beschouwt - of over de ledigte van zyn hart zucht... Nooit iets met drift verlangd - of zyn leeven in aangenaame droomen doorbrengt die hem slechts in zyn verbeelding doen genieten - en hem beelden voorstellen die hem gelyk een schaduw ontglippen....

ô Lieve héloise gy kunt aan my wel bespeuren dat 'er iets zonderlings in myn hart omgaat - en dat vreugde en verrukking het zelve geheel overmeesteren. Weet dan dat ik binnen kort de echtgenoot van myn sophie hoop te worden, ik heb 'er met myn oom over gesprooken - en hy heeft 'er niets tegen, dan alleen dat hy zegd dat het meisjen wat te dartel is: - maar, gy weet oude lieden beminnen alleen den ernst - en vergeeten dat zy in hun jeugd ook liever een vrolyk meisjen zagen dan eene ernstige prude.

Ik schryf heden ook aan myn ouders om hen hunne toestemming te vraagen, en wanneer ik die verwerf noem ik my de gelukkigste der stervelingen.... alsdan zal het huw-

[p. 260]

lyk binnen kort den knoop nader toetrekken die de liefde gelegd heeft.... wy zullen het leeven op roozen doordartelen....

Ik verwagt binnen kort een brief van u - vaarwel en volg spoedig het voorbeeld van

Uw' Broeder,

karel.