De godlievende ziel vertoont in zinnebeelden

[p. *45]

Fuge dilecte mi, et assimilare capreae, hinnuloq́ cervorum super montes aromatum

Fuge dilecte mi, et assimilare capreae, hinnuloq́ cervorum super montes aromatum. Cantic. 8.

[p. 46]

XLV.

Koom haestelyk, myn Liefste, en weest Gy gelyk een
Rhee, of gelyk een welp der harten, op de ber-
gen der speceryen. Hoogl. VIII. 14.

WEl aen, myn Lief, zyt nu gelyk een rhee

Of hartewelp, in geur van speceryen
Voortrennende op de bergen. Myn verblyen,

Myn wellust is alleen, dat ik in vrêe

U diene als heel uwe eige, en geene zaken,

(Die buiten U toch van geen waerde zyn)

My aendoen met de minste hartepyn.

Begon 't heelal te beven en te kraken,

't Verzette nooit myn ziel, U toegewyt.

Ik hebbe niets, dat ik myn eigen noemen,
Of daer ik, als myn eigen, op kan roemen.

Ik ben in U my zelf, gelukkigh quyt.

O wellust van uwe uitverkore zielen,

Uw goetheit blyft oneindigh, onvermoeit!

Al wykt Gy wegh, myn wederliefde groeit

Door uwe liefde, om alles te vernielen,

Wat tegen U zich opwerpt. Hel noch doot

Heeft vat aen my, die, rustende in den schoot

Van Uwe min, geheel U toegeheiligt
En een met U, voor eeuwigh blyf geveiligt.