Het Brussels moeselken
(1659)–Eustachius de Meyer, Petrus Suetmans–
Auteursrechtvrij
[pagina 5]
| |
Lieve Sangers ghy sult vraeghen,
Wat zyn dit voor vremde slaeghen,
Voor een Lied-boeck Moesels-Naem
Die en is toch niet bequaem?
Ick segh jae: wilt maer eens letten,
'kSal't u in een voor-beeldt setten,
'tMoeselken gheeft selfs geen clanck,
Noch gheen liedken sonder sanck.
| |
[pagina 6]
| |
Wilt ghy 'tMoeselken doen raesen,
Ghy moet wint door 'tPypken blaesen
Soeckt ghy vreuchden uyt een liedt,
Sonder stem en klinckter niet.
'tMoeselken wil ick u schincken,
Doet met stem de liedkens klincken,
G'hebt een Pyp van Sangh der Min,
Een van Herder, oft Herdrin.
Een voor Dronckaerts grof in't raesen,
Een om cluchten uyt te blaesen,
Moeselt soo ghy zyt ghesint,
Naer dat ghy de thoonen vint.
Maer dees woorden voor den Spotter,
Sullen luyden luttel botter.
| |
[pagina 7]
| |
Als dit Moeselken soo raest,
En soo plompen clanck uyt-blaest.
Ick en kan't niet anders passen,
Die op 'tMoeselken wilt bassen,
En den naem, oft clanck misnoeght,
Dat hy 'tnaer syn sin hervoeght.
Ick soud' naem van Herpe geven,
Neen, dat waer te trots gheschreven.
Sal ick't geven naem van Luyt?
Neen; 'ten waer oock geen besluyt.
Harp, oft Luyt, is al te weerdigh,
En dees Liedkens te lichtveerdigh,
Al te boers, te slecht van sin,
Daer en steckt niet deftichs in.
| |
[pagina 8]
| |
Ick bekent want Moesel pypen,
Zyn niet om verstant te slypen,
Noch voor Raedts-heer, oft Doctoor,
Die en legh ick niet te voor.
'Tis maer voor de Jonghe lieden,
Die door sanck doen droefheyt vlieden,
Oft voor Ionghman, oft voor maecht,
Die door sanck syn lief behaecht.
Oft om tusschen vrolyckheden,
Eenigh liedt van Dronckaerts seden,
Voort te brenghen tot ghelach,
Daer elck stemme klincken mach.
Immers 'tMoeselken sal pypen,
Plomp, oft slecht, die 'twilt begrypen,
| |
[pagina 9]
| |
'tSal verspreyden synen clanck,
Teghen alle Schimpers danck.
Pypt dan vrolyck Ionghe jeuchden,
Op dit Moeselken met vreuchden,
Die den eersten sangh vereert,
Schryft dat 'tSuer in't Suet verkeert.
Die syn thoontjens voorts doet clincken,
Sal door const, en jonst, op-wincken,
Die tuyght, hoe den Soeten Mey,
Tot u vreucht, brenght vruchten bey.
Wilt 'tsuer meyden, en 'tsuet vinden,
En ontfanght dit als myn vrinden,
Uyt een gunstigh vry ghemoet,
Singht en Moeselt altyt Soet.
|
|