Beelden en stemmen

[p. 23]

XVII. Kwâjongens.

In 't blinkend blauw verrijst de blanke god,
Een stille glimlach om den marmren mond.
Om 't voetstuk heen, danst, schaterend van pret,
Een bende bengels, jouwt den zwijgende uit,
En schreeuwt in koor een sarrend straatrefrein.
De kleinste kruipt door 't slijk en gooit den god
Een handvol modder naar 't gelaat, maar kan
't Niet hooger slingren dan den slanken voet.
Eén werpt een steen en de andre trekt den klomp
Van 't morsig voetje en smijt dien naar het beeld.
Doch, blank in 't blauw, verrijst de schoone god,
Een stille glimlach om den marmren mond.