Beelden en stemmen

[p. 55]

XXIV. December.

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht.
Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt
De weeke wegen, waar 't geplet fluweel
Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef.
De hooge boomen, zwart en bladerloos,
Wien grijsgroen mos de ruigen stammen dekt,
Herdenken, droef, den zoeten zomertijd,
En schudden zacht den wijzen, kalen kruin.
In de oude toppen klaagt de winterwind.
Door 't huivrend schaarhout vaart een lange zucht,
En trillend klapwiekt, als een bruine vlinder,
't Verdorde blad, dat trouw bleef aan zijn tak.