Beelden en stemmen

[p. 75]

XLIII. De molen.

Aan 't wijde water, dof gesmolten loodplas,
Waarvan de wind de loome golven opzweept,
Staat, gansch alleen, de donkergrijze molen
En rept in 't rond de vak reuzenwieken.
In 't bleek verschiet, waar wolkengrauw en water
Te zamen smelten tot een nevelsluier,
Zwemt, met zijn masten wijzend naar den hemel,
Een statig vaartuig met gezwollen zeilen.
En rustig wentelt, door den wind gedreven,
't Gevleugeld monster alle vier de vlerken.