Beelden en stemmen

[p. 152]

XVI. Droefenis.

Ik klem mij aan Uw knie en kus Uw kleed,
En vind geen woorden voor mijn droefenis.
O! wist ik wilde woorden voor mijn leed,
Wild als de zee, wanneer 't een stormdag is,
Wild als de wind, die weeklaagt in de wildernis!

Mijn ziel is als de zee. Hoog zwelt de vloed,
Maar tot de sterren stijgen kán zij niet.
Den zwaren golven zweept haar liefdemoed
Omhoog.... dan drijft de hand, die 't Al gebiedt,
Haar weer omlaag en schuim is al wat ze achterliet.

Totdat opnieuw haar woede losbreekt en
Zij weer de sterren te bestormen tracht,

[p. 153]

 

Schuimbekkend, met den zielsangst, (dien ik ken

 

Door 't stille streven van mijn kleine kracht)

 

Terwijl de koele maan om 't machtloos pogen lacht.

 

 

 

Ik zeg: mijn ziel is als de zee. Zij weet

 

Niet wáárom zij wil stijgen, weet niet wie

 

Dat niet wil; nimmer zag zij door een spleet

 

Der wolken 't oog van Een, die harmonie

 

En liefde wil, zooals ik thans uwe oogen zie.

 

 

 

Wee mij, die klanken zocht, mijn leven lang,

 

Tot vleugels voor mijn ziel, die vrij wil zijn!

 

En, als een kind, slechts stamelenden zang

 

Van woorden uit, zoodat mijn kreet van pijn

 

Of vreugd, een stem gelijkt die roept in de woestijn.

 

 

 

Mijn lamgeslagen vleugels hangen slap.

 

De weelde van het lied is om mij heen,

 

Als gouden vlinders, doch mijn hand te rap...

 

Wijk niet van mij! 'k Heb U en anders geen.

 

'k Zie tot U op en klem mij aan Uw kleed - en ween.