Beelden en stemmen

[p. 189]

XXVII. Plicht.

Als een arm kind, dat met haar mandje gaat
Naar 't bosch en al de bloemen, die zij vindt,
Onhandig- lief met halmen samenbindt,
Om tuiltjes te verkoopen langs de straat;

En weelde voelt, wijl 't heele bosch haar mint:
Het mos, de lauwe beek, waardoor zij waadt,
En ieder bloempje dat zich plukken laat,
Hier een viooltje en daar een hyacinth;

Maar schuins door 't loover blinkt de zon reeds rood
En 't kind schrikt op.... zij kan niet meer naar stad
En als zij t' huiskomt, slaan zij haar nog dood!

Zoo blijf ik vreugde zoeken en vergeet
Dat ik nog ver moet, langs een stoffig pad.
En zie! de dag is om, aleer ik 't weet.