Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 58]

Thuis

I

De jonge vrouw, geknakt door huwlijksleed,
Smeekt d'echtgenoot: ‘- Nu laat me, een wijl, naar thuis!’
Daar zal haar wiegen welvertrouwd geruisch
Van de oude linden, 't Kamertje is gereed
Haar veilig warm te omvangen - Trein-gedruisch
Stoort niet haar droom: zij glimlacht en vergeet.
Weer leeft verleden, dat zij zalig weet.
En van haar ziel glijdt af het plichtekruis.

Thuis, kijken de oogen zonder meegevoel.
Een vreemde nam haar kamertje in bezit
En liet de sfeer ontwijd en huiverkoel.

De gele linden suizen droef en têer -
- ‘'t Gewond dier zoekt zijn hol - Kwam ik voor dit?
Weg, waar mijn plicht wacht, zonder weder-keer!’

[p. 59]

II

Dan weet zij dat zij altoos heeft verwacht
Hem, die haar leiden zou naar eigen haard.
Met hem hier liep zij langs de blauwe vaart
En de oude gevels langs de grauwe gracht.

Door sombre luchten stuwt, in wilde vaart,
Octoberwind de grijze wolkenjacht.
Geel looftapijt bevloert de lanen zacht.
De beiaard zingzangt tusschen heeml en aard.

En áltoos verder lokt haar liefdedroom -
Van 't zoeken moe, keert weer ze, in avonddoom,
Naar 't huislijk maal, waar ze aanzit, bleek en stil.

In de oogen rond haar ziet zij kil verwijt:
- ‘Wat zoekt zij hier? Zij weet niet wat zij wil!’
Tot ze in de ontwijde kamer vlucht en schreit.

[p. 60]

Ill

Dan keert zij weer tot hem, wien zij behoort.
- ‘Vrouw,’ spreekt de man, ‘je waart in huis nooit blij.
Je leefde er niet, je wachtte alleen op mij.
Hier is je thuis! Hoe heeft je een waan bekoord?’

Fata morgana in de woestenij!
Nu is die waan voor altijd wel verstoord.
Zij hoopt geen troost meer en geen liefdewoord -
Zij geeft zich over aan zijn heerschappij.

Elk leven leidt naar kalmen doodslaap toe.
't Beloofd geluk was maar een meisjeswaan.
Hij lokte er mee haar argloos kinderhart.
Hij moest zijn weelde koopen met haar smart.
Hij was haar noodlot, kón zij hem weerstaan?
't Opstandig kind wordt grijs en wijs en moe.