Bleeke luchten

[p. 173]

LXXXIII. Lentekamer.

Nu vullen tulpen, meidoorn en seringen
Met lentejeugd de zware kamerluchten.
Gordijnen zwellen, zoel van lentezuchten.
Ik hoor van verre een enkle merel kweelen.

Op 't zondoorlaaide purper der gordijnen
Gloeit, triomfantelijke brand, de prachtig-
Goudgele vlammentuil der tulpen, krachtig
Den hoek beheerschend waar zij licht doen schijnen.

[p. 174]

 

Uit rein kristal verrijzen, fier als pluimen,

 

Bleek duivegrijs en avondblauw, seringen.

 

Het sterk aroom van meidoorn wil verdringen

 

Hun geur subtiel, die wil het veld niet ruimen.

 

 

 

En roomigblank, gevlekt met roode stipjes,

 

Bloeit, veêreteêr, aan knoestig-bruine twijgen,

 

Bedwelmend-zoet, de meidoorn, - zacht al zijgen

 

De bloemeblaadjes, geur'ge liefdelipjes,

 

 

 

Bezaaiend blank het donkerblauw-fluweelen

 

Zwaar tafelkleed met lichte lentevlokken

 

Etherisch-fijne aromensneeuw. - Hoe lokken

 

Die fluitgeluiden, die 'k de meerl hoor zingen!

 

 

 

Weg wiekt de vogel. - Loom als bloemezuchten,

 

Eentonig-droomig, vult nu hommelgonzen

 

De kamerstilte - O waárom wil zóo bonzen

 

Mijn hart en wild de kamer me uit doen vluchten?

 

 

[p. 175]

 

Weg wiekt de bij. - En meidoorn en seringen

 

En gele tulpen geurende als violen,

 

Zij zingen alle als harpen en violen. -

 

O lied van lente! 'k wou dat 'k mee kon zingen.