Eenzame bloemen

[p. 64]

XVI.

Daar buiten, in het groene bosch,

- Het plekje is wel gekozen -

Daar is een steen begroeid met mos,

Met klimop en met rozen.

Er hangen frissche ranken neer

En spieglen zich in 't water.

De vijver geeft den grafsteen weer...

- Een graf! dat hoorde ik later.

Wie of er op dit plekje rust?

- Wij weten 't geen van allen. -

Slaap voort, door wind en zon gekust,

Waar gouden bladeren vallen!

Steeds bloeie in vrede uw lieflijk graf

Omringd van eikenboomen!

Er vallen slingerplanten af,

Er zweven hemeldroomen.

[p. 65]

 

De blauwe klokjes in het gras,

 

De wilde nachtegalen,

 

Als zij het wisten, wie het was,

 

Zij zouden 't ons verhalen.

 

 

 

Gij, onbekende, rust hier zacht,

 

In de eerste morgenstralen,

 

In 't sterreglansen van de nacht,

 

In 't avondzonnepralen!

 

 

 

En weet geen mensch uw naam op aard

 

En slaapt ge zoo vergeten,

 

Veel meer dan roem is vrede waard.

 

Dat kan eerst rusten heeten.