Eenzame bloemen

[p. 129]

LX.

De zon is gedoken achter
Der wouden groenblauwen zoom.
Daar zingt nog een enkele vogel
Zijn avondlied, hoog in den boom.

Ginds vonkelen, in de verte,
Vuurrood, de lichtjes der stad
Daar rijzen, als spoken, de beelden
Van hen, die ik lief heb gehad.

De tlikkrende gaslantarens
Der breede kastanjelaan
Staren, met vreemd geflonker,
Als vlammende oogen, mij aan.

De ruischende Junikoelte
Waait over mijn aangezicht.
Door 't somber loover daalt een
Geheimvol schemerlicht.

[p. 130]

 

De rondgebogen takken,

 

Zwart tegen het avondblauw,

 

Vouwen de vingers samen,

 

Als zwoeren ze een eed van trouw.

 

 

 

En ginds, waar bevende paren,

 

Arm aan arm, verdwijnen iri 't groen,

 

Daar hoor ik, tusschen 't gefluister,

 

Zoet smeltend, den klank van een zoen.

 

 

 

En 'k voel mij dubbel eenzaam

 

En de handen zijn koud als ijs

 

Die 'k smachtend naar u uitstrek,

 

Voor eeuwig verbeurd paradijs!