Eenzame bloemen

[p. 139]

Etsjes

[p. 141]

I.

De handen saamgevouwen op haar boezem,
Als in gebeden, staat de reine jonkvrouw.
Oranjebloesem tot een krans gevlochten
Versiert haar lokkengoud. Een zilvernevel
Gelijk, omhult een lange fijne sluier
De blonde maagd in 't lelieblanke bruidskleed.
Een traan, een vreugde- en weemoedsperel, flonkert
In 't hemelsblauw van 't neergeslagen oog.
Een warme blos bemaalt haar wangendons
Met rozen, schuchter morgenrood der liefde.
Haar malsche roode lippen trillen zacht,
Hare oogen stralen, halfgeloken, tusschen
De lange wimpers bevend op haar wang,
Als gouden vlinders op een rozekelk.
O zalig hij, die, spraakloos van verrukking,
De schoone bruid naar 't loof - omslingerd huisje,
Een nestje in 't groen, van bloemengeur dooramberd,
Zal mogen voeren, bevend aan zijn arm,
En minneweelde van haar lippen drinken!