Natuurpoëzie

[p. 72]

Lente-ontwaken

Met orgelwijding plechtig rolt de donder,

De regen tokkelt, zingend waait de wind,

Verkondend Godes onvolprezen wonder,

Uw wederkeer, o Lente! o hemelkind!

Nu, met éen wiekslag, woelt de wind weer kolken

Van diep azuur in 't grauw der luchtezee

En koning Zon werpt gouden stralendolken,

Tot alle wolken drijven heen gedwee.

Wijl regen zoel met tooverdrank wou laven

De sluimrende aard, die leek een somber graf,

Herleven jong der boomen doode staven,

Als, in den Bijbel, Arons dorre staf.

Omgloord, verheerlijkt door den zonneregen,

Ontplooien ze ál wat stil hun hart bevat,

Als vrouwen mild, die voelen geven zegen,

Een lang verholen trouw bewaakten schat.

Aan schijndood hout de bang gesloten knoppen

Als bloemen zwellen, purper, ros en blond,

Dan barsten open, waar de stralen kloppen

En donzen blaadjes turen hoopvol rond.

[p. 73]

 

Het korenveld heft esmeralden lansen,

 

Vergeetmijniet bloeit blauw, een hemelbloem.

 

Aan elken grashalm diamanten glanzen

 

En elke plas verdubbelt hemels roem.

 

 

 

Als groen satijn vol zonnegeel gewemel

 

Van boterbloemen blinkt de lentewei.

 

Als sterren blank, gevallen uit den hemel,

 

Goudhartig stralen madelieven blij.

 

 

 

Omwolkt van bloesem pralen de appelboomen.

 

Uit bruine velden laait der tulpen brand,

 

De lucht bedwelmt, vol hyacinthe-aromen.

 

De kindren juichend dansen over 't land.

 

 

 

Gewiekte bloemen, fladderen kapellen,

 

Licht zweven mugjes, bijen zoemen zwaar.

 

De sprengen ruischen en de beken snellen.

 

Verliefde vogels weven nestjes klaar.

 

 

 

Zij tierelieren, kweelen, fluiten, galmen

 

Hun lentelofzang, elk in eigen taal -

 

Dan zingt alleen, komt de avond ál verkalmen,

 

De liefde-extase van den nachtegaal.