Natuurpoëzie

[p. 124]

De oranje zandgroeve

De oranje zandgroeve, in het donker woud
Wekt in mijn ziel een heugnis ver en oud.

Uit kinderleven doemt de erinnering:
Die holle zandweg, waar 'k met Vader ging.

Aan wederzijden wuifde, waar ik liep,
Het suizend koren en het pad was diep.

Waar 't koren blondde grimt een steenen straat -
Maar 'k hoor uw stem nog, 'k zie uw lief gelaat.

O Vader! Later liep ik, jong en blij,
Vol liefde en hoop, in zomers bloeigetij,

Door menig ander suizend korenveld -
Elke andre liefde heeft teleurgesteld.

Door 't gele koren loop ik nu alleen -
Herkent ge uw kind nog, nu ik nooit meer ween?

'k Zie blinken al in 't rijpe korenveld
De zicht waar maaier Dood mij dra mee velt.

O daal tot mij, wijl 'k u zoo trouw gedenk
Of zend me uw liefde, die mij vrede schenk'!