Sneeuwvlokken

[p. 12]

II.
Lang geleden.

Ik leefde als een, die wandelt in den slaap.
Daar riep mijn naam een schoone, blonde knaap

Toen werd ik wakker uit mijn droeven droom
En naar zijn fluistren luisterde ik met schroom.

Gelijk een lam den herder volgt, gedwee,
Toog ik met hem, waar hij me ook leidde, mee.

Hij leidde mij, waar 't water bitter was,
Waar doornen groeiden tusschen dorrend gras.

Toen vlood hij ijlings, met een hoonlach, heen
En liet mij arme met mijn leed alleen.

Waar zwerft gij nu, o blonde, booze man,
Dien ik wel haat, maar niet vergeten kan?