Haerlemsche Winter-Bloempjes Op-geoffert Aen de Vreugd-lievende Nymphjes, Gepluct uyt 'et Breyn van verscheyden Rijmers

Den tweeden druck, vermeerdert met verscheyden wel-rieckende Lente-Bloempjes

[p. 3r]

Opdracht, Aen de Vreught-lievende Nymphjes.

O Nymphjes ! hoogh en waerdt gheacht,
Ghy steygert boven alle maght:
De Scepter buyght ghy voor u neer,
En dwinght de Kroon na u begeer;
De Stercken zijn in u gewelt,
Geen wijsheydt teghen u en gelt,

[p. 3v]

 

Geen konst, geen kloeck of loos beleydt

 

Ontslipt u onderdanigheydt,

 

Ghy neemt de heele Wereldt in,

 

En buyghtse na u eyghen sin,

 

Ghy werpt ons in een heeten gloet,

 

En koockt alsoo het killigh bloet;

 

Ghy neemt en geeft ons 't leven weer,

 

En doet veel duysendt dinghen meer:

 

Daerom wy alle onderdaen

 

Ghestadigh u ten dienste staen:

 

Gheen tijdt of stonden wy ontsien,

 

Als maer u wille mach gheschien.

 

Verliesen wy ons sachte rust,

 

Het is ons vreught en harten-lust,

 

Voor u te draven nacht en dagh,

 

Alst u maer slechts behaghen mach;

[p. 4r]

 

Neyght toch tot ons u gunstigh Oor,

 

En op ons bede gheeft ghehoor:

 

Ontfanght 'et met eerwaerdigheydt,

 

Dat voor u op den Altaer leydt;

 

Al zijn 't gheen Bloempjens die de Mey

 

Doet spruyten in de klaver-wey.

 

Of Roosen met een soete geur,

 

Of Tulpa van seer schoone kleur,

 

Of dierghelijcke Hof-cieraet,

 

Dat met de Somer toch vergaet,

 

Maer als die sijn verdort als hooy,

 

Soo staen noch dese fris en mooy;

 

Als die sijn in de aerdt versmacht,

 

Dan hebben dees haer meeste kracht,

 

Des avondts, alsje sit en suft,

 

En druylt, en seer swaermoedigh duft,

[p. 4v]

 

Soo zijn sy u te wonder goedt

 

Tot een verquickingh in 't ghemoedt:

 

Die lustigh van hem selven zy,

 

Die brenghtse meerder soetheydt by:

 

Dus hebje treck maer tot de vreught,

 

Sy doen u over-groote deught;

 

En sooje in 't gheselschap bent,

 

Voor al, sy hooren daer ontrent:

 

Want als men soet is met malkaer,

 

Soo wordje eerst haer kracht ghewaer:

 

Want dese Bloempjes zijn alleyn

 

't Uyt-trecksel van het geestigh breyn,

 

Dat niet als tot geneught en streckt,

 

Dat niet als enckel vreught verweckt;

 

Je kentse Nymphjes, niet ontslaen,

 

Maer moetse greetigh nemen aen:

[p. 5r]

 

Want vreught is daerje hart nae helt,

 

Haer middel wordje voor ghestelt:

 

Dus stootje dit dan met de voet,

 

Soo derfje oock haer innigh soet;

 

Wel maeckt dan toch mijn Bloempjes quijt,

 

Tot mijn versoeck en u profijt,

 

Op datje op een ander Jaer

 

Weer and're Bloempjes wort gewaer;

 

Ick kort hier op mijn reden of,

 

En schey, ô Nymphjes ! met verlof.

U. E. dienstwillighe D.

B. Targier.