Schoolland

Julie. Zaterdagmiddag.

Straks afreis naar de oudelui, om daar vier weken vakantievergetelheid te vinden - en het finantiëel evenwicht enigermate te herstellen, want van ‘kostgeld’ willen de oudelui gelukkig niet weten.

'k Heb geen tijd meer voor m'n dagboek, en m'n hoofd staat er trouwens óók niet naar. Maar toch kan ik niet laten, op dit blaadje nog even m'n voldoening neer te schrijven over van ochtend: Bezoek gehad van m'n oudleerlingen, die naar de vervolgklas zijn gegaan; en van nóg twee anderen die zeiden, zo-maar-'es te komen. Dat is toch wel leuk en hartelik geweest. Alleen was er één ogenblik van teleurstelling, toen ik mezelf

[p. 40]

erop betrapte, niet meer te weten of Niko naar de ambachtschool of naar een baas gegaan was - en de jongen heeft het óók gemerkt, en me vreemd aangekeken.

Overigens is het heel aardig geweest, ik heb geen tijd om er méér van te schrijven. Maar wat wàs ik toch aan die kinderen gewend - en hoe vreemd zijn me toch nog die kinderen van juffrouw Veldman!