Schoolland

[p. 210]

Junie, Maandagavond.

'k Ben van middag uit school gekomen met een goeie tien gulden ‘spaargeld’. Reinier had me afgedragen, wat hij in die zeven weken ontvangen had, en de laatste achterlike betalers hadden 's middags bijgepast, tot ze óók zestig centen hadden, het bedrag dat er voor de schoolreis zijn moet per kind. Waarom ze allemaal met dat bijpassen zo'n haast hebben gemaakt, snap ik niet; ze hebben me zeker verkeerd begrepen, toen ik van ochtend zei: ‘Ziezo, die zestig centen hebben, zijn klaar met sparen; de anderen zorgen natuurlik dat ze bij zijn vóór we op reis gaan.’

Op weg naar huis heb ik m'n strop uitgerekend: vijf-en-twintig gulden moest er zijn, tien had ik van Reinier, op de spaarbank zou zes staan, die ene oue gulden, en de vijf die m'n vrouw toen na onze afspraak wel weggebracht zou hebben; 'k was dus negen pop achter.... Ik begon er meteen over, toen ik thuis kwam - maar m'n vrouw zei: ‘Dàt moest er nog bijkomen; laat 'es kijken, tot vlak voor je ziek werd heb ik natuurlik de vijf gulden weggebracht, dat was toch afgesproken?’ En ze diepte uit haar trommeltje het spaarbankboekje op, en liet het me zien: zes-en-twintig gulden stond er op!

‘Verdorie, dàt valt mee,’ zei ik, werkelik blij verrast, ‘dan is hier deze tien pop zuiver over waarachtig.’ Maar ze keek me hoofdschuddend aan, en een beetje medelijdend sprak ze: ‘Och jong, we zijn al méér achter, ziekte is duur, zeggen ze altijd, ik heb dat nooit zo willen geloven, maar nou wéét ik het. Asjeblieft.’

[p. 211]

‘Nou ja, dà's wat anders,’ zei ik luchtig, alsof ik daar ook wel aan gedacht had, (maar in werkelikheid, hoe kan een mens zo stom zijn, had ik er nog helemaal niet aan gedacht, dat die ziekte van mij onze financiën in de war kon hebben gestuurd) - ‘dit zaakje van 't spaargeld valt toch mee, tenminste mij, hoor.’

Ze lachte me 'n beetje moederlik toe, terwijl ze zwijgend het spaarbankboekje weer opborg in het trommeltje.

‘En in de vakantie gaan we weer goedkoop uit naar de ouelui,’ zei ik, ‘dan breien we weer alles recht. Of....’ en ik zweeg, want opeens viel het me in, dat ik eigenlik d'r geen flauw benul van had, hoeveel we dan toch achter waren! 't Zou toch niet erger zijn dan andere jaren?

M'n vrouw haalde d'r schouders op. ‘'k Weet niet, de doktersrekening moet nog komen, nou enfin, zanik jij nou niet, word jij nou maar nooit meer ziek....’ En ze lachte erg overdreven in eens....

Ja, da's óók gek, dat je dáár niet toe komt, om 'es ernstig met mekaar d'r over te praten dat je zo prachtig aan de beroerdigheid ontsnapt bent! Dat besef overvalt me nu in-eens: ik had al lang dood en begraven kunnen zijn, als 't een beetje anders was gelopen! Heb ik geen ogenblik aan gedacht, toen ik op school weer begon. Heeft ook niemand op gezinspeeld. Behalve Kraak, dat wordt me nu ineens duidelik; die is toen 's morgens even binnengekomen na 't gaan van de bel, en heeft gezegd, dat ik gelijk had gehad met nog wat jaartjes in te huren; dat is toen een soort toast geweest, maar de bedoeling is mij werkelik ontgaan.