Ach, de kleine stad...

VII

Dienzelfden avond nog, was de kleine stad vol over 't gebeurde met Stanneke.

In de herbergen, op de markt, op pleintjes en straathoeken troepelden de menschen saam. En 't geval in 't vliegtuig en dat op Onze-Lieve-Vrouwetoren en de scènes op 't politiebureau, alles werd er in 't lang en in 't breed en met veel exclamaties verteld, zoo dramatisch en fel daarbij alsof ze er in levenden lijve bij aanwezig waren geweest.

Waar ze 't gehaald hadden en dat zoo rap, mag God weten! Maar een feit was het: ze wisten het en goed ook.

Over één ding alleen wisten ze geen bescheid. En dat was waarheen de twee vrouwen met hun Stanneke naartoe gereden waren. Ze snolden er rechts naar, snolden er links naar, snolden een heele week, doch konden het onmogelijk ontdekken. Ze vonden wei den chauffeur die hen te Antwerpen naar 't politiebureau had gereden. En die wist te zeggen alsdat hij ze daarna tot Boom had gebracht, waar ze in een anderen auto waren gestapt en naar de kanten van Dendermonde uitgereden. 't Was alles, meer niet.

Het ‘Spieke’ werd gerechtelijk aangeslagen en

[p. 109]

publiek verkocht. 't Bracht een flinke som op, maar 't was bijlange niet genoeg om de tekorten te dekken. Meer dan driehonderd menschen scheurden leelijk hun broek door hun Loewensteintjes-geloof.

Ook het huis in de Mechelstraat met heel den inboedel volgde.

Dit nadat de twee vrouwen er op een donkeren avond hun bizonderste souvenirs waren komen uit weghalen.

Veel was het niet: wat schilderijen, wat kleergoed, de piano, een hobbelpaard en eenige manden vol kinderspeelgoed. 't Kon alles spelenderwijze in den kleinsten verhuiswagen van ‘Den Wildenman’ en 't werd naar Brussel gebracht, in een huis op Etterbeek.

Kurieusneuzen probeerden uit te visschen of ze daar soms niet zaten, deden er zelfs opzettelijk reizen voor naar ginder.

Doch 't was alles even weinig gekort. Ze vingen bot.

Niets hoorde men nog van het triestige drietal. Zelfs hun beste vrienden kregen geen enkel woordeke meer toegestuurd.

Totdat nu, vóór eenige weken, de gazetten bericht brachten van een geweldige gasontploffing te Parijs, waarbij de twee bovenste verdiepingen van een huis de lucht waren ingevlogen. Er waren dooden bij, een zevental, en onder de namen ontdekte men die van Stanneke en van zijn moeder...

Even rilde men in de kleine stad.

[p. 110]

Een ongeluk?

Of soms een streek van dat zotte Loewensteintje?

Nog eenmaal dook Stanneke op in de herinnering van de menschen. Er werd nog eens om hem gelachen en ook nog eens gezucht. Maar lang duurde het niet dezen keer. Nog niet eens een halven avond.

De voetbalmatch die overmorgen zou gespeeld worden, en dan de fietskoers voor den Zondag daarop, waaraan de beroemdste renners zouden deelnemen, namen de hoofden en de harten al te zeer in beslag.

Een lach en een zucht, en hier en daar bij een goede ziel een Weesgegroet en een Vaderons, in alle geval toch altijd veel meer dan voor den grooten Loewenstein.

En daarmee spoelde dicht en dik de grauwe mist, die Stanneke begraven hield en nu even was opgeklaard, weer toe over hem en dat voorgoed dezen keer...