Roze Kate

[p. 172]

Acht en twintigste hoofdstuk
De Grafsteen.

Men ging eenen trap af, een smallen gang door, nog eenen trap af, en nu stond men in eene soort van hooge, doch zeer smalle groeve.

Angela huiverde.

Zij kreeg een gevoel van huivering die haar sidderen deed en haar tot in 't merg der beenderen doordrong.

Het scheen haar, dat zij levend in dit somber steenen graf begraven was.

Hare gesluierde geleidster versnelde den stap, alsof zij de geheimzinnige vrees van Angela deelde.

Zoo bereikte men welra een vertrek dat zeer eng, doch zeer hoog was.

't Was de folterkamer!

De blikken van het jonge meisje vielen op het helsche tuig dat midden in het vertrek stond.

Zonder zich rekenschap te geven over de ijselijke bestemming van dit werktuig, voelde Angela nochtans het koud der dood om hare borst, als begreep zij instinktmatig de helsche bestemming der ijzeren rollen.

- Mevrouw! riep Angela, ik sterf van angst! Ik geloof dat

[p. 173]

dit ding een marteltuig is en dat die verschrikkelijke rollen dood en foltering veroorzaken, als zij in beweging komen.

- Stilte, gebood de vrouw fluisterend, en gedenk uwen eed. Niets, van al wat gij in deze onderaardsche gevangenis ontdekt hebt, mag ooit over uwe lippen komen, zoo niet zullen verschrikkelijke rampen over ons allen komen.

Zonder het antwoord van Angela af te wachten, ging de vrouw voort en wenkte zij Angela haar te volgen.

Men kwam nu in een ruim, op zuilen rustend gewelf. Tusschen de hooge steenen pilaren waren prachtige zerksteenen opgericht.

Vragend blikte Angela hare geleidster aan.

- Dit is de lijkengalerij, sprak deze, den blik van Angela begrijpend en beantwoordende. Hier werden beurtelings de lijken bijgezet van twee adelijke geslachten.

‘Zie, ging ze voort, Angela bij de hand nemend en haar staande houdend voor eenen prachtigen grafzerk in zwart marmer, waarop insgelijks in zwart marmer, eene vrouw in biddende houding gebeeldhouwd was, dit is de grafzerk van de edele gravin van Oudburg, de echtgenoote van den machtigen edelman van 't Keizerlijke Hof, de moeder van Bruno van Oudburg.

Op de voorzijde van het zwarte gedenkteeken was eene witte marmeren plaat aangebracht. Op dezen grafsteen las men inderdaad het volgende opschrift:

Hier Rust
Ermanda, gravinne van Oudburg.
Door de Dood ontrukt,
in de Lente haars levens en in den Bloei harer schoonheid,
Aan haren echtgenoot,
Die haar innig lief had.
R.I.P.

- Arme dame, zuchtte Angela, godvruchtig neerknielend op de steenen bidbank voor den grafsteen geplaatst.

Ik herinner mij zeer wel, hoe zij door gansch de bevolking beweend en nog steeds betreurd wordt, ging Angela voort, toen

[p. 174]

ze haar gebed geeindigd had, en ook herinner ik mij dat er zonderlinge geruchten, betrekkelijk dit zoo onverwacht als schielijk afsterven in, omloop kwamen.

Mijn vader, die op de begrafenis tegenwoordig was, heeft mij dikwijls gesproken over den somberen indruk welke die droeve plechtigheid op al de aanwezigen gemaakt heeft.

- Dat de dooden in vrede rusten! antwoordde de gesluierde vrouw.

Vele jaren zijn sedert dit afsterven voorbijgegaan. Vele valsche geruchten hebben gedurende dien tijd kunnen ontstaan en wortel schieten in de gedachten van de bevooroordeelde bevolking, en kwaadsprekende lieden hebben die geruchten kunnen verergeren en rondbazuinen. Indien het lot der gravin u echter ter harte gaat, kniel dan nogmaals met mij en laat ons te zamen voor haar bidden.

De twee vrouwen knielden en stortten- een vurig gebed.

Daarna stonden zij op, en haastig stapten zij voort en verlieten weldra de lijkengalerij.

Weldra ging de geleidster eenen trap op, die naar eene hooger gelegene galerij voerde. Deze galerij liep uit in een rond vertrek waar men weer eenen trap vond.

Boven gekomen stond men onder eene valdeur.

De gesluierde vrouw drukte op eene springveer, waarna de deur zachtjes omhoog ging.

De vrouw nam Angela bij de hand en leidde haar naar eene kleine kapel, die op eene eenzame plaats van het bosch stond.

De vreemde geleidster ging snel voort, als vreesde zij achtervolgd te worden.

Angela volgde zwijgend.

Weldra had men de kapel bereikt.

De deur stond open.

De twee vrouwen traden binnen en de geleidster sloot de deur en schoof er den zwaren grendel op.