Roze Kate

[p. 378]

Zesde hoofdstuk
Een Heugelijke dag

De eerste Communie! Een heugelijke dag voor iedereen!

Die dag was voor Everard en Roze Kate, ook voor Jacob en Simon aangebroken.

Nooit was er grooter vreugde geweest op de smidshoeve! Nooit waren er grooter toebereidselen tot feestviering gemaakt, maar nooit ook had men uren in den omtrek gehoord dat er, uit één huis, vier kinderen te gelijker tijd hunne eerste Communie zouden doen.

Wel is waar was er een wolkje geweest dat een oogenblik gedreigd had dit aandoenlijke feest met zijne zwarte schaduw te verduisteren.

Jacob en Simon waren immers een jaar uitgesteld geweest, en nu zouden ze gewild hebben dat Everard ook een jaar zou ‘overloopen.’

Boer Matheus deelde dit gedacht, evenals Cornelia en Everard zelf. Maar de pastoor wilde daar niet van hooren, want zeide hij, Everard was de knapste leerling uit de school, en in

[p. 379]

den catechismus niet alleen de bekwaamste, maar ook de braafste en de beste. Het zou dus een heel aardig voorbeeld geven zijn, zoo hij wegens de onkunde zijner broeders, een jaar achteruit gesteld werd. Daar mocht dan ook in geen geval spraak van zijn, meende de goede heer pastoor en de jongens moesten er maar in berusten.

Cornelia wendde dan ook alles aan om dit hare kinderen aan 't verstand te brengen.

Jacob en Simon mompelden nog wel tegen en meenden dat dit alweer gedaan was om dien ‘fleewer’ vóór te trekken en hen zelf te vernederen, vooral, dat er nu ook nog dat ‘heksenjong’ moest bij zijn.

Cornelia had hen streng berispt over dit gezegde en drukte hun op het hart hoe zondig en hoe slecht zij handelden.

De vrouw echter vergat en vergaf alles, toen zij zag hoe Everard, 's zaterdags, naar zijne broeders ging en op hartelijken toon zei:

- Jacob, Simon, wij zullen morgen het geluk hebben samen onze eerste Communie te doen.

Dien dag moet alles vergeven en vergeten zijn, alles, zei Mijnheer de Pastoor. Wilt ge mij nu zeggen dat tusschen ons alles vergeten en vergeven is?

Toen geen van de twee jongens antwoordde, kwam moeder er tusschen en, Everard omhelzend trok, zij hare twee andere jongens insgelijks aan haar hart en zeide:

- Geeft u allen de hand op die goede woorden van Everard en weest altijd goed voor elkander, gelijk brave broeders dat zijn moeten.

Kom hier, Roze Kate, ging Cornelia voort, gij zijt ook ons kind; en Simon, Jacob en Everard zullen u liefhebben als eene zuster. Wilt ge mij dat belooven, jongens?

- Ja, ja, moeder, riep Everard, wij geven u daarop ons woord. Nietwaar, Jacob, nietwaar, Simon, wij zullen altijd zoo veel van Roze Kate houden, als ware zij van onze eigene zuster? Nietwaar dat wij dat doen zullen?

- Ja, zei Jacob, ik zal mijn best doen om moeder te gehoorzamen, en, als zij het goedvindt, dan mag Roze Kate voor mijn deel zoolang op de hoeve blijven als zij dat goedvindt; maar ze zal toch wel van zelve voelen dat zij slechts eene vreemdelinge en niet een eigen kind van moeder is.

[p. 380]

Roze Kate schoten de tranen in de oogen. Zij dacht op dat oogenblik aan hare eigene lieve moeder, hoe oprecht lief zij hare tweede moeder Cornelia ook gekregen had, voelde zij thans toch harder dan ooit, wat het zeggen wil bij vreemden te wezen.

De dag ging voorbij en eindelijk ook de zoo lange nacht, dien de kinderen voor de groote helft wakende doorbrachten, zoodanig klopten de jonge hartekens in 't vooruitzicht der gewichtige plechtigheid welke daags nadien zou gevierd worden.

De zonne stond heerlijk aan Gods lieven blauwen hemel. In feestdosch togen de gelukkige ouders met de eerste communikanten ter kerke, waar de brave herder eene roerende toespraak tot hen richtte.

- Gij hebt, zei de eerbiedwaardige man, uwe kinderen in eere en deugd zoo verre gebracht, dat zij thans gereed zijn om als volkomen kristenen gerekend te worden.

Doch, de plicht der ouders is nog verre van volbracht te wezen; zij behooren nog voortdurend hunne kinderen op de rechte baan te houden, en daartoe zijn veel liefde, veel toewijding, eene aanhoudende waakzaamheid en eene nooit verzuimde plichtbetrachting noodig.

Het voorbeeld vooral dient door de ouders aan hunne kinderen gegeven te worden.

In dien zin sprak de Eerwaarde heer pastoor nog langen tijd, en de ouders luisterden met aandacht en beloofden zich zelven, onder den indruk van dat gemoedelijk, hartelijk en zoo doordringend woord diens wijze wenken en raadgevingen stipt te zullen naleven.

Vervolgens richtte de heer pastoor zich tot de kinderen en legde ook dezen hunne plichten voor oogen.

De kinderen luisterden en ieder woord van den heer pastoor trof diep in hunne zielkens.

Everard en Roze Kate vooral voelden zich ontroerd.

Toen Everard zijne moeder, die naast hem in de bidbank zat, hoorde schreien, kwam hem het gemoed zoo vol dat hij, insgelijks, begon te weenen.

't Was hem zoo innig wel en tevens zoo zonderling wel te moede, dat hij wel den ganschen dag door zou geschreid, hebben.

[p. 381]

Zoo ten minste scheen het hem, doch, toen hij, nadat de kerkelijke plechtigheid was afgeloopen, met zijne makkers buiten kwam, en daar de zon zoo heerlijk schitteren zag, toen ging zijn hartje open en het zonneken scheen toen in dat hartje zoo warm, zoo wild en het scheen Everard dat hij de gansche wereld zijn hartje sloot en liefhad.

Hij omhelsde nu eerst zijne lieve moeder, daarna zijn vader en toen ook zijne beide broeders en Roze Kate.

Hij keek allen met zijne openhartige oogen, aan wier wimpers nog een paar tranen parelden, aan, en zei toen, zijn vader en zijne moeder beiden de hand nemend: Ik heb daar straks voor Gods altaar beloofd dat ik u eeuwig liefhebben en eeren zal, dat ik steeds braaf en eerlijk blijven zal, en die belofte vader, moeder, die zal ik houden.

Nu voelde zelfs Matheus zich hevig ontroerd, en Cornelia gaf aan haar gemoed andermaal lucht.

Maar ook, wat kon die Everard aandoenlijk spreken en hartelijk zijn!

Roze Kate keek hem aan met oogen vol teedere begeestering, maar Jacob stiet Simon met den elleboog aan en beiden lonkten met scheef oog naar de gemoedelijke groep.

Op dit oogenblik reeds sloop een kwade geest in hun hart dat den goeden God alleen moest toebehooren.

Die kwade duivel was de afgunst.