Roze Kate

[p. 785]

Vier en vijftigste hoofdstuk
Nieuwe Zending.

Toen de drie bandieten den vreemde enkele oogenblikken daarna volgden, werd Heinke Bult eensklaps wakker.

Hij sprong overeind, wreef zich de oogen uit e spoedde zich naar de deur.

De bazin keek hem glimlachend na.

Vermoedde zij iets van hetgeen Heinke in 't schild voerde?

Wist zij wat er, dienzelfden avond, nog voorvallen zou in hare herberg?

Zij scheen zich althans niets aan te trekken van alles wat er rond haar omging, en ook Heinke kon dus ongehinderd de kroeg verlaten.

Een kwartier later stond hij vóór het godshuis der Wolstraat, en hamerde er zoo lang met den klopper der zware poort op los, dat het getraliëd, raampje, dat in 't midden der poort was aangebracht,

[p. 786]

eindelijk geopend werd en eene bange stem van binnen vroeg:

- Is er brand?

- Neen, zei Heinke.

- Waarom dan zulk lawijd gehouden; ga uw weg voort en laat de menschen in hunne rust.

- Ik verlang moeder Genoveva te spreken.

- Kom dan morgen, tusschen 8 u. 's morgens en 5 u. 's avonds, antwoordde de stem.

- Onmiddellijk wensch ik haar te spreken.

- Dat is volstrekt on mogelijk. De deur van het gesticht mag op dit oogenblik voor geen sterveling meer open.

- Voor mij wel, zei Heinke, of is moeder Genoveva reeds te bed?

- Neen, zij leest hare gebeden, hernam de stem, maar dat is al gelijk. De regel van ons huis verbiedt ten strengste na zonsondergang nog bezoekers, onder welk voorwendsel dan ook, toe te laten, gelijk wien.

- Het zij zoo. Ga dan bij moeder Genoveva, en zeg haar dat Heinke Haas haar gewichtige tijdingen brengt.

Slechts enkele oogenblikken verliepen; toen kwam de zusterportierster terug en de poort werd onmiddellijk geopend.

- De Moeder-Overste verlangt u dadelijk te hooren zei de zuster, terwijl zij Heinke voorging.

Door een langen, eenzamen gang, wier witgekalte muren zonderling weerklonken bij het rinkelen op de roode tichelsteenen van Heinke 's reusachtige sporen, traden de twee personen vooruit, en stonden weldra voor een klein vertrek wiens deur openstond.

- Een oogenklik, zei de zuster, dat ik u aanmeld.

Moeder Genoveva zat op een bidstoel vóór het beeld de H. Maagd Moeder Gods.

- De persoon, dien gij mij gelast hebt hierheen te brengen, btsaat in den gang, zei de zuster.

- Laat hem binnenkomen en laat ons alleen, antwoordde moeder Genoveva.

De zuster ging heen, en deed aan Heinke een teeken dat hij binnengaan zou.

De zuster trok achter hem de deur dicht.

[p. 787]

Onmiddellijk daarna echter stiet zij dezelve met geweld open.

- Daarbinnen heeft een scherpe noodkreet weerklonken.

- 't Is niets, 't is niets, zei Moeder Genoveva toen zij het verschrikte gelaat der zuster in de deuropening verschijnen zag. Ik verlang niet gestoord te worden.

De zuster, gewoon te gehoorzamen, trok zich dadelijk terug, ten hoogste verbaasd over den noodkreet dien zij zoo even gehoord had.

Onze lezers echter zullen dien noodkreet dadelijk begrepen hebben.

't Was de krijgshaftige verschijning van Heinke, die de goede vrouw aanvankelijk zoo hevig had doen ontstellen.

Nu ze weer met ons bultenaarken alleen was, kon de brave Moeder Overste zich niet weêrhouden te glimlachen.

- Waarachtig, Heinke, gij hebt mij doen ontstellen!

- Ik, Eerwaarde moeder?

- Ja, althans uwe krijgsmanskleeding.

- O, 't is waar, zei hij, zich zelf van boven tot onder beziende.

- Hoe komt gij in dat pak?

- 't Was eene ingeving, zei Heinke, en ik ben thans gelukkig die ingeving gevolgd te hebben: zoo niet ware ik wellicht andermaal in benarden toestand.

- Wat is er weer gebeurd?

Heinke verhaalde zijn wedervaren sedert zijn vertrek uit het Godshuis.

- Altijd nieuwe misdaden, zuchtte de moeder Overste! Wie toch was de vreemde?

- Het was graaf Bruno van Oudburg! antwoordde Heinke.

- Zijt gij zeker, Heinke, van hetgeen gij zegt?

- Ja, Eerwaarde Moeder, ondanks zijne vermomming heb ik hem goed herkend.

Overigens, bij het eerste woord dat hij sprak verdween alle twijfel.

- En hoe heette de justitieofficier welken hij wilde doen vermoorden?

- Ik hoorde een naam als Berkel, of iets in dien aard.

Ik begrijp alles! riep moeder Genoveva! Die Berkel stond vroeger met Koenraad Fartner op vriendschappelijken voet. De graaf wil hem doen vermoorden om te beletten, dat hij voor

[p. 788]

zijn ouden vriend ten beste zou spreken wanneer deze in de handen der Maréechausseé 's vallen mocht.

Heinke keek moeder Genoveva verbaasd aan.

Hoe wist deze, zoo scheen hij zich zelven af te vragen, welke de vroegere betrekkingen van zijnen redder Koenraad wezen konden?

En hoe wist zij dat hij Fartner hiet?

Doch, evenmin als de zuster-portierster, veroorloofde zich Heinke Bult de minste vraag te stellen.

Wat de Eerwaarde Moeder noodig oordeelt mij te verklaren, dat zal zij zeggen; voor 't overige handele zij als haar goed dunkt. Zij is veel verstandiger dan ik, voegde het brave bultenaarke er, in zich zelf, voorzichtig nog bij.

- Zoo, zoo, murmelde Moeder-Overste.

- Zij verzonk in diep gepeins.

Terwijl Heinke heur gadesloeg, kon hij een gevoel van bewondering niet bedwingen, zóó indrukkend schoon was heur fijn en besneden, eerbiedwekkend gelaat, terwijl zij zoo te peinzen zat in de nachtelijke stilte,

Na een lange poos, hief Moeder Genoveva het hoofd op.

- Heinke, sprak de zij beraden, die misdaad moet kost wat kost verijdeld worden.

- Maar hoe?

- Gij moet Berkel verwittigen.

- Maar, Eerwaarde Moeder, riep Heinke, gij weet dan niet dat mijn hoofd op prijs staat!

- Uw hoofd op prijs? vroeg Moeder Genoveva langzaam en met al de kenteekens der grootste verbazing.

- Zooals ik u te zeggen kom, Eerwaarde Moeder, herhaalde Heinke.

Nu vertelde hij wat Heintje Wimpelo hem des morgens verteld had.

- Toch moet gij gaan, zei moeder Genoveva, toen het bultenaarken met jammeren ophield. Wien wilt ge dat ik, op dit uur, nog vinde om die boodschap te verrichten?

- Wien? wel, ik weet het waarlijk niet, goede moeder Genoveva.

- Gij ziet dus wel dat gij zelf gaan moet, en dat onmiddellijk; want de tijd verloopt en ik ben overtuigd dat Berkel spoedig op weg zal zijn.

[p. 789]

- Maar, waagde Heinke Bult nog in 't midden te brengen, ze zullen mij aanhouden als ik zeg wie ik ben.

- Dat is ook niet noodig,

In uw krijgsmansuniform zal u immers ook daar niemand herkennen.

Daarbij 't is nacht: er zijn enkel de strikt noodige wachtposten uitgezet.

- Wat zal ik aan Berkel zeggen?

- Wat gij in de kroeg gehoord hebt.

- En verder?

- Verder komt gij, zonder verwijl, naar het klooster terug. Ik zal bevel geven u tegen den nacht eene veilige rustplaats te verschaffen.

Dat scheen Heinke gerust te stellen en gezwind verliet hij het gastvrije gesticht om zich in de thans volkomen eenzame straten van Brussel te wagen en zijne nieuwe zending te vervullen.