Ik zag Cecilia komen

[p. 13]

V

Na den noen ga ik met hem den Nonnenberg op.

Op den rug van den heuvel zegt hij: ‘Wij mogen het verloop der gebeurtenissen geen naam geven. Zie, ik trek een denkbeeldige lijn in het midden van deze hoogte. Als het nu regent, loopen de druppels, die rechts vallen, naar de Nethe, en die links vallen, naar de Demer. Een kleinigheid van wat wind, het verroeren van een kruidje, een steentje dat in den weg ligt, en de eene droppels vallen links en de andere rechts, eene andere bestemming tegemoet.

Zoo is het leven der menschen. Door een niet soms, en het leven gaat een andere toekomst in.

Doch alles smelt weer samen in de harmonie van God. Menschen, gebeurtenissen, dood

[p. 14]

en leven, het zijn alles slechts klanken van zijn lied, waarvoor men zwijgt en dat men slechts al knielend kan beluisteren.’

De schoolmeester zingt bijna zijn woorden. Ze draaien als bijen rond zijnen wijsvinger.

Na een stilte spreekt hij weer over de schoonheid van een andere abdij, anderhalf uur van hier, waar wij morgen de gothische kazuivels gaan bezichtigen.

Een boer zal ons met zijn speelkar tot ginder voeren.

Als de schoolmeester weggaat naar den kant der bosschen, streelt hij onderwege het purperen kruid, alsof hij een groot dier bestreelt.

Ik zit alleen in de verre stilte.

Links blinkt de Demervallei in scherp groen van zijige weiden en beemden, met vinnige dorpen en molens op den kam der heuvelen.

Rechts tegen de zon in, schuimt het donkerblauw gegolf der mastebosschen, ver, ver tot waar alles wordt opgezogen in het licht.

Roelinde, ginder in de richting van de zon woont en leeft gij met uw verlangen naar mij. Ik leef hier met mijn verlangen naar u. Onze verlangens loopen elkander tegemoet; boven

[p. 15]

de stilte der bosschen omhelzen zij elkander.

Ik zou willen juichen. Doch de woorden van den schoolmeester smaken als een bittere bloemenstengel in den mond: de eene droppelen vallen links en de andere rechts.

De angst tikt als gememel in een stoel.

Wij zijn twee droppelen die in elkaar willen smelten. Welke macht buiten den dood kan ons van elkaar verwijderen? Roelinde!

Ik heb uwen naam geroepen en zie rond of het niemand gehoord heeft.

Er is ineens iets rond mij geslopen dat mij beluistert en beloert.

Mijn oor zoekt naar vredige geluiden, doch de stilte is hard als glas.

Ik kan het niet uithouden, ik moet den berg af. En nu ik nevens de beek wandel, die rap en helder is, word ik weer rustig van gemoed. Het water troost mijn hart. God beschikt immers anders over de menschen dan over de regendroppels!