Karel en Elegast

[p. 7]

I.

ALS bij een aardbeving opeens uit den grond gedaverd, klompte en stapelde zich het kasteel van Ingelheim, bruinrood op de hooge grijze rotsheuvel, waaronder - aan den Rhijn zijn snelle wateren woelde.

't Was ruw opeen geblokt met onevene groote steenen, éen massa vormend van duizelig-hooge muren en dikke ronde torens, achter wier hoogten, lomp en strak als een doos, het woninggebouw optorende met een scherp leiendak en weinig ramen in de platte, dikke muren.

Hier en daar uit een muurspleet of op de tinnen kroop struikgewas, en heelder plakken van den buitenmuur waren overgroend met wilden wingerd of klimop. Aan een kant zakte, omringd van muren, den grooten boomgaard een heel eind in het land.

Het stond daar stoer en heerschend over

[p. 8]

de streek, die uren en uren ver naar de blauwe einders uitdeinde in zachte heuvelruggen, bedonkerd met eeuwenoude bosschen, betapijt met welige weiden en vruchtbare akkerlanden, en dooraderd, doordronken met den zilveren kronkelzwaai van den onrustigen Rhijn.

Het stond er eenzaam en trotsch, recht-op als een zwaard en zwaar als een donderkop; vreesaanjagend, als bewust van de macht die er van uitging, voor diegenen die er van ver of van nabij de landouwen bewoonden of doorschreden.

Het rees als een strenge waker boven den wilden stroom en met zijn steenen oogen zag het al de rijkbeladen schepen, die aan zijn voeten voorbijzeilden; het volgde in de verte de met ossen-bespannen wagens over de groote heirbanen slieren; het merkte de ridders en ruiters die in hun kleurig tooisel, of in blinkende schubbeharnassen naderden of voorbijgingen, en 't waakte als een herder over de reizende koopmannen en de knieknikkende pelgrims.

Het stond er als een onvermurwbaar

[p. 9]

dreigement voor de vijanden uit het oosten, achter de bosschen en moerassen waar de Barbaren woonden - als een meester over de andere burchten verder langs den Rhijn, en 't was de vrees en de schrik voor de moordenaars en schavuiten die de landen vol vreeze hielden, maar 't was ook de beschermende vader van het dorp Ingelheim, dat al onder aan den heuvel zijn ootmoedige huizekens vreedzaam bijeenschaarde. En er roerde noch kwaad, noch goed over de wijde landouwen, er kwam noch morgen of avond, of het kasteel zag het, en 't vertelde op den galmenden koehoren voor die er binnen woonden, wat het vernam en gewaar wierd, wat er groeide en broeide over het uitzicht van de heuvelende streek.

Het was het oog en de wil van het land.