Karel en Elegast

[p. 85]

X.

ELEGAST reed vooraan en Karel achter hem. Zij praatten wat schaarsche woorden over 't een en 't ander, over roof en diefstal, en de Koning hield zich terdege kloek en vergat zijn rol van dief geen oogenblik.

Zij reden nevens de koolzwarte met maanbeslagen duisternis van het bosch, tot Elegast ineens een draai aan zijn paard gaf, en zij door dicht en nijdig struikgewas zich een weg moesten banen. Dan ging het weer een heuvel op, en als zij zich daarboven gewerkt hadden, zagen zij onder hun de opene vlakte zich uitspreiden in de zilveren snaren van de hooge maan. Daar lag de grond goed bewerkt door den landbouw, zoodat het hier een door menschenbewoonde streek moest zijn. Er waren weiden en velden gevierkant en verdeeld, ginder zat een hoeve geknield in den zachten mist, die de

[p. 86]

lage kruiden met dunne pereltjes bevochtigde.

Zij daalden den heuvel af, het donkere bosch achter hen latend, en reden nu achter elkander op een smal pad dat lui, nevens vruchtbaar akkerland bochtte. Nu glansde het volle maanlicht op hen, en Karel geleek een hemelsche geest met zijn blinkende uitrusting, zijn wit gewaad en wit paard, terwijl Elegast daarentegen met paard en al, zwart was als de schaduw die hij achter zich wierp.

Het smalle pad ging een lange heuvel op. Elegast die zeer begeerig was naar buit, deed zijn paard haastiger gaan, en klom den heuvel op, als Karel nog in 't dal was. Toen zag de Koning daar aan een verschomploegd veld, waaruit de nevel in kleine krulletjes opsmoorde, in de maneschijn een ploeg, waarvan het mes als eenen rustenden bliksem blonk. Medeen kreeg hij een vernuftig gedacht. Hij vertraagde zijn paard nog wat, en als hij zag dat Elegast al den anderen kant van den heuvel verdween, sprong de Koning vlug van zijn paard, en ontdeed met zijn geweldige kracht, met den harden

[p. 87]

punt van zijn speer het groote ijzer van den ploeg, al peinzend bij zich zelven: ‘Dat zal bij ons werk van groote hulp zijn, want die in burchten naar schatten wil graven, moet goed voorzien zijn van dingen die hem van pas komen. Zooiets doet men met zijn bloote handen niet, en daarbij als ik zoo iets niet bij had, zou Elegast kunnen gewaar worden dat ik geen dief ben. En ik wil vóor alles niet, dat hij te weten kwam, dat ik geen dief ben, want dan zou hij mij allicht herkennen. En dat mag niet.’

Als hij dan het ijzer onder zijn mantel geborgen had, sprong hij weer gauw te paard, gaf het van de sporen, en haalde Elegast in, dien hij ginder zwart als verbrand hout, in den helderen maneschijn zag verder rijden. Toen ook bemerkte hij achter een muur van boomen, donkere torens tegen den bleeke maanlucht, opspitsen.

Dat was het groote kasteel van Eggeric van Egghermonde!