Het keerseken in de lanteern

[p. 67]

Het verksken.

Voor mijn twee kinderkens Cecilleken en Clarreken.

‘Vader,’ vraagt Clarreken, ‘waarom loopen de verkens in hun bloot lijf?’

‘Omdat ze geen haar hebben,’ zegt Cecilleken.

‘Ze hebben wel haar,’ zegt de vader, ‘zie hier is er een, en daar is er nog een haar, en ik geloof hier nog een.’

‘Het is de moeite niet om dit haar te noemen,’ zegt Cecilleken, ‘dat is van te veel haring te eten.’

En opnieuw vraagt Clarreken: ‘Waarom loopt het verken in zijn bloot lijf?’

‘En waarom loopt het op zijn teenen?’ vraagt Cecilleken.

‘En waarom is zijn snuit zoo lang?’

‘En waarom zijn zijn oogkens als van een kerste-kindeken dat schreeuwt?’

‘En waarom heeft zijn staartje een krolleken?’

En de vader verzint:

Toen O.L. Heer de dieren had geschapen, waren ze nog allemaal in hun bloot lijf. En nog denzelfden dag zou hij ze, met hulp der engelen, naar hunnen aard en karakter kleuren en kleeden. Elkendeen stond braaf en ordentelijk op root en wachtte geduldig zijn beurt af. Maar het verken, gulzig van in den beginne, was uit de

[p. 68]

root weggeloopen, snuffelend langs den grond, en was in 't bosch gekomen waar het begost te smullen en te smeren aan malsche, sappige wortelen. En als het goed gegeten had, lei het zich van de deugd op zijn rug te slapen met zijn vier pootjes naar omhoog.

Het was eerst als de zon onderging, dat het wakker wierd, en zich plots herinnerde aan de kleeding der dieren.

Van eenen pas holde het naar de plaats waar het kleeden gebeurde. En het kwam vele dieren tegen, allen schoon gekleed en geschilderd, verschillend en kennelijk van elkaar.

Het schaap had een wit hemdeken van krollekenswol aan, de ezel een grijs kleed met op den rug een bruin kruis geschilderd, omdat hij later O.L. Heer in Jeruzalem moest voeren. De leeuw was gekleed met manen lijk een palmboom, de koe had witte en bruine plakken, de tijger was geduldig gestreept langs weerskanten, rechts en links rats hetzelfde. Zelfs de kikvorsch, die niet kon kiezen of hij uit of in het water leven zou, had een strak om de leden passend impermeabeltje aan, dat met allerlei vreemde figuurkens beschilderd was. De hond had haren naar keuze; de eene lang, de andere kort. De geit droeg een baardje als een stadhuisklerk, en de haan had zooveel schoone pluimen gekregen, dat hij er geen verblijf mee wist, en daarom de langsten op het einde van zijn rug droeg; en de vogels, al de vogels, zoo schoon kan men niet droomen lijk die schoon gekleed waren!

[p. 69]

Het verken spoedde zich dan danig om ook zoo een schoon kleed te hebben. 't Kwam buiten asem op het verlaten plein.

Maar ach hoe verschoot O.L. Heer als hij het verken daar naakt kwam zien aangedraafd! Want hij zat juist al met zijn engelen op een wolk om terug naar den Hemel te drijven, en de verfdoos was op, heelemaal op, en de lakenkist zoo ledig als een lampglas.

Hij sloeg zijn handen te samen. O wat nu gedaan!

‘Ge komt te laat,’ zei Onze Lieve Heer tot het verksken, ‘zie de verfdoos! met geen vergrootglas vindt ge nog een leksken, zelfs de borsteljes zijn uitgewasschen in de gracht, en al het laken is op! Ach, nu loopt gij alleen naakt! Verken, verken, toch, waarom zijt gij uit de root gaan loopen!’ Een engel stootte reeds met zijn schouder tegen de wolk om ze in beweging te zetten, maar 't verken begon te huilen en te schreeuwen, maar schreeuwen menheerken Peeters, zoo hevig dat er zijn snuit lang van wierd, zijn oogkens er van weg kropen, en er Onze Lieve Heer zelf bleek van uitsloeg. Hij hadde zoo geerne het verksken geholpen, bezonder nu het ineens zoo leelijk geworden was! Hij stond met zijn handen in zijn gouden haar te draaien.

En 't verksken maar aan 't schreeuwen: ‘Ik ben bloot, ik alleen ben bloot! En geen enkel versiersel, geen enkel ornamentje aan mijn lijf! En met zoo weinig ware ik al content!’ Maar O.L. Heer verkreeg met al dit schreeuwen nog kleuren, noch laken bij.

[p. 70]

En van spijt draaide Onze Lieve Heer zijn haar rond zijn vinger en er bleef een schoone kurketrekkerslok hangen, en medeen had hij het triestige slappe staartje van het verken in 't oog, en toen schoot er hem een echt schoon gedacht te binnen.

‘Kom eens hier,’ zei hij, en hij nam het pijpijzer, waarmede hij het schaap en andere dieren



hun haar gefriseerd had, en warmde het aan de eerste ster, die in de blauwen hemel openknopte, en zette er het slappe staartje mee in een sierlijk en stevig krolleken.

‘Meer kan ik niet doen,’ zei Onze Lieve Heer, ‘ik kan toch uw pooten niet in krollekens zetten.’

En 't verken zag om naar zijn staartje, en het vond het zoo schoon, dat het knorde van blijdschap, en 't was er zoo fier mee, en zoo pronkerig dat het er van op zijn teenen liep, lijk een rijk madammeken met een nieuwen hoed.