Minneke Poes

[p. 83]

[13]

Heel vroeg in den morgen staat er een reiger een voetbad te nemen in het zacht-nevelig ven. Hij schijnt te peinzen als een Dante, en naar een diepe gedachte te zoeken.

Rondom het ven rijen zich deftige, donkere sparreboomen als kandelaren nevenseen, met hunne toppen citroen-goud verlicht door de opkomende zon.

De toppen staan goud weerspiegeld in het ven.

De witte berkenstammen, hier en daar, doen mee als kaarsen op het altaar van den morgen.

De blaadjes, die rond hunne twijgen zwermen, tinkelen van licht en goud.

Dat is toch niet van de zon?

De zon zit nog te laag achter de bosschen... Dan is het van den herfst!...

[p. 84]

Men is door de gedurige bewondering den overgang niet gewaar geworden, zooals een kind al spelend door den avond verrast wordt. En hier in het eeuwige groen der Kempen valt de keering van den zomer zoo niet op. September!

Hei! Daarom was den laatsten tijd de kleur der dingen zoo diep, en het licht er op zoo doorwijnd geworden.

Nu trekt men wijder de oogen open omdat er een nieuw inzicht in de natuur gekomen is. De aanblik van den morgen is er al heel anders door.

Ja, dat is September! Glanzend als een paard en stil als in een kerk. Niets verroert, noch reiger, ven of boom.

Maar onze chineezen-hond bederft het weer. Het is ook deels de schuld van den reiger, die zich beweegt. Hij schijnt de gedachte gevonden te hebben, en pikt haar van uit het water op.

[p. 85]

Daarop loopt Dako blaffend naar het ven, en de reiger vliegt, met een kikvorsch in den snavel, den gouden hemel in.