Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 1

[p. 13]

De zoete straf.

Dafnis trad naar 't ruischend vlietje

Daar hy daaglyks Chloris zag.

Dafnis minde meerder vurig,

Chloris teder ieder dag.

Dafnis trad naar 't ruischend vlietje

Daar hy Chloris spreken zou;

Hupplende over grasje en takje,

Riep hy: ‘Chloris! kom toch gaauw.’

[p. 14]

 

Chloris was reeds vóór haar Dafnis

 

Aan den vliet by 't boomgetak;

 

't Meisje wilde eens hem verrassen

 

En beluistren wat hy sprak.

 

 

 

Naauwlyks gag zy Dafnis nadren

 

Of zy schuilt zich weg in 't riet.

 

Dafnis laat zyne oogen wandlen,

 

Maar ontdekt zyn Chloris niet.

 

 

 

‘Chloris!’ roept hy: ‘is dat toeven!

 

Och! gy mint niet zo als ik;

 

Liefde vormt voor 't minnend harte

 

Steeds een uur van 't oogenblik.

 

 

 

Maar aan uwe liefde twyflen?...

 

'k Mag dit niet, myn Chloris! neen!

 

't Plaatsje ontging licht uw geheugen?

 

Ja, dit is gewis de reên.

 

 

[p. 15]

 

Hier is immers 't lieve plekje,

 

Dáár de murmelende vliet,

 

Hier is immers 't dicht geboomte,

 

Dáár is immers 't lange riet?

 

 

 

Moest gy 't plaatsje nu vergeten?

 

'k Had van u dit niet voorzeid;

 

Maar, geloof my, gy zult boeten

 

Voor uwe onoplettendheid.

 

 

 

Tot uw straf, myn stoute Chloris!

 

Eisch ik op dit plekje grond

 

Daar gy my zo lang laat wachten

 

Twintig kuschjes van uw' mond.’

 

 

 

Chloris boog zich als een rietje

 

Kruipende uit het lange riet,

 

Stroomde naar haar' Dafnis henen

 

Sneller dan de stroom der vliet.

[p. 16]

 

‘'k Wil my,’ riep zy, ‘onderwerpen:

 

'k Eisch van Dafnis geen genaê:

 

Dat ik daadlyk slechts de straffe,

 

My zo streelende, onderga.’