Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 1

[p. 86]

Liefde en vrindschap.

‘Neen, Erotas!’ zeî Klimene:

‘Neen, 'k word uw geliefde niet;

'k Wil u nooit myn' minnaar noemen:

Liefde baart ons slechts verdriet.

Veel te dikwers zeî myn moeder

Dat de minnaars trouwloos zyn.

Al hunne eeden zyn verdichtsels

En hun liefde is niet dan schyn.

Als zy eerst 't eenvouwdig meisje

Door hun treken zien misleid,

Als zy ons hen zien beminnen

Toonen zy hun trouwloosheid.

[p. 87]

 

Slechts zo lang ze om liefde smeeken

 

Zyn wy hunne zielvrindin;

 

Doch zo ras ze ons zien verwonnen

 

Zien wy 't eindperk van hun min.

 

Neen, Erotas! staak uw smeeken,

 

'k Word toch uw geliefde niet;

 

'k Zal u nooit myn' minnaar noemen:

 

Liefde baart ons slechts verdriet. -

 

Maar nochtans ik min u teder,

 

'k Min u vurig, lieve vrind!

 

Doch het is alleen door vrindschap

 

Dat Klimene Erotas mint.

 

Hoor, Erotas! ik wil gaarne

 

Dat gy my uw vrindschap bied;

 

'k Wil door vrindschap u beminnen,

 

Maar vooral door liefde niet.

 

Dikwerf zeî myn brave vader,

 

Dat de vrindschap op deze aard'

 

Aan den stersling 't reinst genoegen,

 

Ware vreugd en wellust baart.

[p. 88]

 

Laten wy de vrindschap kiezen;

 

't Is het zelfde toch gewis,

 

Wyl de dartle liefde broeder

 

Van de zoete vrindschap is.

 

Waaröm kozen wy den broeder

 

Zo vol dartle grilligheid?

 

Waaröm kiest men niet de zuster

 

Die ons altoos vreugd bereid?

 

Hoor, Erotas! ik wil gaarne

 

Dat de vrindschap door den echt

 

Voor altoos ons hart verbinde

 

En ons lot te samen hecht'.

 

Ik wil gaarne steeds u minnen,

 

'k Wil dat gy uw min my bied,

 

Maar door vrindschap slechts, Erotas

 

Doch vooral door liefde niet.’