Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 2
(1802)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 58]
| |
[pagina 59]
| |
's Ochtends zongen zy te samen,
Hand aan hand, een vrolyk lied;
's Avonds koutten zy te samen
Aan den oever van den vliet.
Altyd leidden zy hun schapen,
Met elkander, veldwaarts heen,
En hun beider schoone kudden
Waren, als haar hoeders, één.
Op een' schoonen zomermorgen
Kwam de liefde in hunne streek:
Hy was afgemat van 't stoeijen,
Dat hy eindlyk hier ontweek.
Spelende met knaap en meisje,
Griefde hy en meisje en knaap.
Afgemat van 't hart-doorbooren,
Viel hy hier in matten slaap.
| |
[pagina 60]
| |
Lamon had zyn hut verlaten;
Loopende, met vluggen vaart,
Naar het hutje van Lucile,
Vind hy 't slapend kind ter aard'.
't Meisje, ook reeds haar hutje ontloopen,
Liep den herder in 't gemoet;
Altyd was elkanders byzyn,
Beî te gader, even zoet.
‘Zie’, riep Lamon: ‘zie, Lucile!
Welk een lief en aartig wicht,
Welk een schoon, aanminnig knaapje
Op den grond te slapen ligt.’
‘Goden!’ riep zy: ‘welk een kindje!
Lieve Lamon! stoor het niet!
Zie, 't is of men 't sluimrend guitje
In zyn' slaap zelfs lagchen ziet!
| |
[pagina 61]
| |
‘Och! wat is zyn mondje minzaam!
Zie, wat zyn zyn koontjes rond! -
Maar, wat ligt dáár, naast het knaapje,
Lieve Lamon! op den grond?’
‘Hoe! kan 't wezen! 't schynen wapens!’
‘Wapens, Lamon?’ ‘Ja, 't is waar!
't Is een boogje en pylenkoker:
Zie hoe liefjes en hoe raar!’
‘Kom, myn Lamon!’ zegt Lucile:
‘Dat dit speeltuig ons vermaak’
‘Laten wy terstond beginnen,
Eer het lieve knaapje ontwaak'’.
't Meisje spant terstond het boogje,
Schiet de pyltjes in de lucht;
Lamon zoekt de pyltjes weder
Na het einden hunner vlugt.
| |
[pagina 62]
| |
't Minnewicht ontwaakt intusschen:
Hy ontdekt het geen geschied,
En kruipt zagtjes achter 't meisje,
Dat hy 't boogje spannen ziet.
Hy rukt, dadelyk, Lucile
Boogje en pylenkoker af:
‘Kleine!’ roept hy, zagtjes lagchend:
Wacht voor uwe stoutheid straf.
‘Hoe! zoud gy myn boogje spannen,
Gy myn pyltjes schieten, gy!
ô Ik zal u daadlyk leeren
Dat dit beter voegt aan my.’
't Meisje gilt en schrikt en siddert;
En zy roept, met luide stem:
‘Lamon! Lamon! och, behoed my!’
En zy schuilt zich achter hem.
| |
[pagina 63]
| |
‘'k Zal uw guitery betalen!’
Roept het lagchend minnewicht,
En doorschiet hun beider boezems
Met één' zelfden scherpen schicht.
|
|