Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 2
(1802)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 80]
| |
[pagina 81]
| |
Thans is ons de dag verschenen,
Waarop, in dit groenend dal,
Weêr uw gryze vrind, Montanus,
Allen iets verhalen zal.
Hoort my. Ziet dees schoone bloemen:
't Is Narciss' en Hiacinth';
Hoort my: licht dat ge in dees bloemen,
Door myn rede, iets leerzaams vind.
Beiden leefden eens voorhenen
Ook als menschen op deze aard';
De een was dwaas, myn lieve kinders!
De ander was beweenenswaard'.
't Was een gaêdloos schoone jongling,
Die Narcissus wierd genoemd;
Hy muntte uit by alle knapen,
Als de roos by al 't gebloemt'.
| |
[pagina 82]
| |
Eens, al wandlend door de bosschen,
Ging hy langs een vlietje heen;
Hy ziet neêr in 't helder water,
En 't weêrkaatst zyn beeld metëen.
‘Goden!’ roept hy: ‘wat al schoonheid!
Is het waarheid? is het waan?
'k Voel door min myn hart ontgloeijen:
Ach, ik bid dees beeldtnis aan!’
Spoedig kwynt de schoone jongling,
Door onheelbre smart gegriefd;
Spoedig sterft hy, onbevredigd,
Op zyn eigen beeld verliefd. -
Hiacinth', een wakker jongling,
Fors van kracht en schoon van leest,
Was een prins van eedlen bloede,
Edel door zyn deugden meest.
| |
[pagina 83]
| |
Door Apol zelv' wierd hy stadig
Hooggeächt en teêr bemind;
Hy vermaakte zich, al spelend,
Dikwerf zelfs met Hiacinth'.
God Apol, in 't luchtig spelen,
Wierp zó forsch, op zekren dag,
Zyne werpschyf naar den hoogen,
Dat geen sterfling haar meer zag.
Goôn! de schyf stort, vóór den jongling,
Eensklaps op den grond ter neêr;
En de grond, als ondoordringbaar,
Kaatst de zware werpschyf weêr.
Zy vliegt op tot Hiacinthus,
En verplet den jongling 't hoofd,
En spat, wreed, het brein ter aarde,
Dat zó veel eens had beloofd!
| |
[pagina 84]
| |
Deze bloem, met witte bladen,
Is de jonge dwaas, Narciss';
Daar dees roode bloem, myn vrinden!
De arme Hiacinthus is.
Wie van ons, ô jonge herders!
Ooit dees schoone bloemen plukk',
Zie, al 't geen men vind op de aarde:
Zinloosheid en ongeluk.
|
|