|
| |
| |
| |
Speelreisje.
Laadt, gy, lichte, vlugge jagtjes!
Laadt uw lichte, schoone vrachtjes;
Blyde meisjes! treedt 'er in;
Zorgt slechts dat ge, in 't binnensnellen,
U niet achtloos laat verzellen
Door den dartlen god der min.
Ziet ter deeg in alle uw zakjes,
In de plooitjes van uw jakjes:
ô, De liefde is wonder loos!
Maar, 't is vruchtloos hem te zoeken,
Daar hy, vreezend voor 't verkloeken,
Reeds uw hart tot schuilplaats koos.
| |
| |
Snelt, ô herders! snelt dan binnen
By de schoonen, die u minnen,
Blank en rood als rokje en hoed.
Wat genoegen! welk een reisje!
Ieder knaap omvat zyn meisje,
In het dobbren op den vloed.
Jagtjes! klieft de kleine baren,
Laat de veldjeugd spelenvaren;
Bolle windjes! voert haar voort;
Stille stroomen! laat haar vloeijen,
Op uw' rug zich voorwaarts spoeijen,
Langs den bloemenryken boord.
Maar verbleekt, ô blyde schoonen!
Dan geen vrees uw roode koonen?
Voed gy geen bekommernis?
Staakt uw schertsend vreugdgeschater:
't Is gevaarlyk op het water
Als de liefde stuurman is.
| |
| |
Ziet ginds Nergal: 't speelziek guitje
Wiegt en wiggelt reeds in 't schuitje
En maakt Sirfila vervaard;
Attis streelt en kuscht Danire;
Tirsis dartelt met Themire,
En verachtloost roer en zwaard.
Maar, gy, herders, wuft van zinnen!
Maar, gy, dartle herderinnen!
Staart ge, in 't schertsen, koud en koel,
Op de schoonheid dezer streken?
Hoe! daar zy 't gevoel moest kweeken,
Smoort de liefde in u 't gevoel!
Ziet de kruin der hooge boomen
Beven in de lage stroomen;
Bloemen óp en ónder 't strand;
Ziet, zo verre uw oog kan halen,
Duizend schoonheên dubbel pralen:
En in 't water en op 't land.
| |
| |
Ziet, men zou, in 't nederbukken,
Vruchten in de stroomen plukken
Van den hooggetopten boom!
Ziet, in 't bogtig opwaartsstreven,
Schynt de zwaluw laag te zweeven
By de visschen in den stroom.
Maar, 't is vruchtloos u te toonen,
Losse knapen! dartle schoonen!
Wat al wonders óm u pronkt!
Slechts de vreugd verhit uw zinnen,
Daar alleen, in 't speelziek minnen,
U de liefde uit de oogen lonkt.
Nizus doet Sibille schrikken
Voor zyn weêrgekaatste blikken,
Als zy spiegelt in het nat;
Lizis ziet men water scheppen
En zich stoeijend voorwaarts reppen,
| |
| |
Maar, waar is de vreugd geweken?
Wat doet hier de wang verbleeken?
Wat verst ginds die hooger rood?
Eensklaps stort, met woest geklater,
't Schichtig vuur en 't plassend water
Op de schoonen in den boot.
‘Laat ons spoedig huiswaarts spoeijen,
Laat ons sturen, zeilen, roeijen!’
Roept men in vervoerenis.
Och, men is verdoold in 't varen!...
't Is gevaarlyk op de baren
Als de liefde stuurman is.
Woeste winden, sel ontstoken,
Doen de stroomen borlend koken,
Slingren 't vlootje door den vloed;
't Water, schuimende opgerezen,
Spat de schoonen tot in 't wezen,
Die 't van koude bibbren doet.
| |
| |
Och, hoe worden door de vlagen
All' de jagtjes niet geslagen
Alles wringt de klamme handen,
Tracht vergeefs aan 't strand te landen,
En is raadloos in 't gevaar.
Dáár, dáár stort het buldrend weder
Sirinx in den stroom ter neder,
En Timetas springt 'er by;
Naauwlyks heeft hy, stout in 't pogen,
Aan de golven haar onttogen,
Of zwymt magtloos aan haar zy'.
Eindlyk doen de woeste winden
Zelf hen 't spoor ter uitkomst vinden,
Fors hen slingrende op het land;
Zy beklautren, mat van krachten,
En by 't splintren hunner jagten,
't Nat beplast en stuivend strand.
| |
| |
Eindlyk van hunn' schrik bekomen,
Huivrig starende op de stroomen,
Vlieden ze in vervoerenis.
Alles roept in 't henenspoeden:
‘'t Is gevaarlyk op de vloeden
Als de liefde stuurman is!’
|
|
Auteursrechtvrij