Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 72]

De pylen der liefde.

Ik volgde een vlietje, groen van zoomen,

Dat, kabblend', door de velden liep,

En 't bragt my, met zyn blanke stroomen,

In 't boschje, waar de liefde sliep.

Zyn pylen lagen op de bloemen,

Zyn pylen, vol van zoet venyn;

Een ander moog' hun wreedheid doemen,

'k Bemin hen steeds, hoe wreed ze ook zyn.

Maar 'k zag dat all' hun lichte veêren

Geheel verschilden van elkaêr,

En 'k giste en raadde duizend keeren

Wat hier van toch wel de oorzaak waar'.

De liefde ontwaakt: myn leden trillen.

‘Myn vrind!’ dus sprak hy gul my aan:

‘Waaröm dees vedren dus verschillen

Doe ik, met vreugd, u straks verstaan.

[p. 73]

 

Ik kies, om hén te doen verlieven,

 

Die, minnenydig, geenszins teêr,

 

Door achterdocht hun schoonen grieven,

 

De pylen, met eene uilenveêr.

 

 

 

Moet ik een' Epikuur' doorbooren

 

Wiens koude ziel nooit teder wierd,

 

Dan heb ik dezen pyl verkoren,

 

Met musschenvedren opgesierd.

 

 

 

Vermeetlen krygen aedlaarsveêren.

 

'k Heb voor den zot, die strikken spreid,

 

En alle schoonen wil verneêren,

 

Een' pyl met paauwenpluim bereid.

 

 

 

Als ik een' herder wil doen blaken,

 

Wiens trouwe liefde nooit bezwykt,

 

Dan is de pyl, die hem moet raken,

 

Met tortelveêrtjes slechts verrykt.

 

 

 

Ze is schoon, zy zou my 't meest bekoren...’

 

‘Och,’ riep ik uit, ‘och, zoete min!

 

'k Heb Iris liefde en trouw gezworen:

 

Dien pyl dreeft gy myn' boezem in!’

 

 

 

bret.