De gouden oogst

[p. 12]

[Uw schoonheid is vreemd]

Uw schoonheid is vreemd:
't is alsof een beemd
vol stond met rozen -

uw oog is te groot,

uw mond ál te rood,

uw wang geel-goud als blozende abrikozen!

Bruin glimt uw blik:
mij is 't of staêg schrik
't oog strak deed gloeien, -

een streep is uw mond

of een snedige wond

daar eeuwig roerloos lag, uit wraak te bloeien. -

En mat het gelaat:
ik weet niet of haat
uw hart doet jagen -

doch het teêre rood

der wang is als nood

die wacht, en schuchter blijft, en niets durft vragen.

[p. 13]

 

O, schoonheid zoo vreemd...

 

mijn liefde-heil weent

 

als ná zon regen, -

 

om 't eeuwig strakke oog,

 

den mond die gunde en immer loog, -

 

hoopt om den blos, die van uw wang verdween - verlegen?