De gouden oogst

[p. 17]

Don Juan der droomen spreekt:

‘Is 't weêr de wind
die schijvert door de boomen -
het schreien van een kind,
't verscheiden van mijn droomen?

‘De nacht is droef.
De donk're boomen knielen.
Krijgt élk dan toch een groef
schoon zóóveel droomen vielen?

‘Een leven was
elke droom - en een beminde...
Steek aan, steek aan het was
der dooden, rijk aan vrinden!

‘Dat ik eens meet,
wat langer hier mag duren:
't geen droomen tijd'loos heet
of tegen wind wat vuren -

[p. 18]

 

‘en door die list

 

houd bezig mijn gedachten:

 

wijl toch elk lijk zijn kist

 

't graf elke kist betrachten...

 

 

 

‘En huilt de wind, -

 

beseffend dat wie d'oogst van

 

droom na droom heeft bemind,

 

thans sléchts verwacht den troost van

 

 

 

‘'t volkomen leêg

 

zijn van elk nieuw verlangen -

 

als, zaal'g, in 't laatst beweeg

 

zwíjmt die zich kon verhangen...’