De gouden oogst

[p. 26]

Scherzando

I. De schaduw

Wij minnen: want in den spiegel
van 't meer, dat met een licht gewiegel

beweegt, ontwaren

- ik blijde en gij half-schuwe -
wij beiden steeds hetzelfde beeld:

- één beeld: gij 't mijne en ik het uwe,

(hoe wij beklemd ook staren)

vereend en onverdeeld.

Wij minnen: want wij beweren:
‘het is uw beeld dat op en neêre’,

‘meêgaat met 't water’;

‘het is het uwe - en niet 't mijne’,
‘het zijn uw kin, uw neus, uw mond’,

‘het is uw lach die zou verschijnen’,

‘en ruische' als zacht geklater’,

‘was niet ùw hart gewond!...’

[p. 27]

 

Wij minnen: want op elkander

 

boos, draaien we ons om, gaan 't ander

 

wegelken op, - en

 

bemerke', als we 't hoofd omkeeren,

 

hoe één mis-maakte schim ons naakt:

 

'k zucht: ‘t Is... de mijn’ - gij hoort dit geeren:

 

en beider hart bloeit lachend open

 

- tot één zoen stilte maakt...

[p. 28]

II. De zoen

Van uwen mond den eersten zoen,

dien wil ik roemen,

- der tijdeloozen eerste groen

belover van veel bloemen,

van bloemen, klaar van kleur, die zuchten

uit den fijnsten geur,

en voorts gedijen tot goê vruchten:
een gulle geur in vlees' gen fleur.

Het was een lentedag - zoo 'k meen:

want 't wil geheugen

mij niet zoo juist... of liever neen:

het zomersche verheugen

alom toen bloeide; uw beide lippen

waren kleur van bloed,

als rijpe krieken - roode stippen
in groene schaduw van uw hoed!

[p. 29]

 

Blonken reeds krieken?... 'n Zomerdag

 

was 't, die vereende

 

uw blijheid met mijn starren lach,

 

en dat ik stellig meende

 

dat kille huivering gleed over

 

en dan weêr in mij...

 

of de avond-wind door 't droge loover

 

nu ritselde, in 't herfstgetij!

 

 

 

Zóo kil werd ik, dien herfstedag,

 

en sloot dë oogen,

 

en alles wat 't geloken oog dan zag

 

één stille en onbewogen,

 

eindlóoze weî geleek; bevroren

 

glimde er 't spichtig gras -

 

en gij zoudt hebben vast gezworen

 

dat 't weêral winter-middag was.

 

 

[p. 30]

 

Een winterdag!... Toen scheidde uw mond

 

zich van den mijne:

 

en 't was me of ik er voelde een wond

 

en leed geen verd're pijne,

 

wijl 'k wist dat jeugdig in mij vloeide

 

't sap van zoeler bloed,

 

daar 't zag - hoe lente-lila's bloeiden,

 

met blauw jacynth, op uwen hoed,

 

 

 

Melieve. -

 

Want zóó is mijn bestaan:

 

ík weet van ure

 

noch van den tijd, alleen voldaan

 

wen, door opzet of kure,

 

uw goedigheid zich mijn geheugen

 

wil, en 'k voor een tijd

 

toch zeker weet dat droom noch leugen

 

gij zijt - doch wisse eindloosheid.