De gouden oogst

[p. 57]

Drie grotesken

I
[Even Tomboektoe voorbij]

Even Tomboektoe voorbij
begon mijn kameel aardig te draven.
Ik dacht: ‘wat krijgt het beest?
Het ruikt hier toch geen haver...

Want al is ál dat zand
der woestenij (de zonne stak geweldig)
één goud: lijk een haverveld in Vlaandren! -
zand is daarom nog geen haver.’

Maar de kameeldrijver zei:
‘prakkezeer niet, want even Tomboektoe voorbij
passen wijsheid noch oude Vlaamsche leuzen;
is ook verstand amper een bron van abuizen’.

‘En waarom dan draaft dat beest
zoo aardig, even Tomboektoe voorbij?’
vroeg ik woest. ‘Ach kom, louter uit lust’,
zei hij, ‘en omdat het hem ook niks kan schelen’.

[p. 58]

 

En 'k dacht: ‘'t kan zijn! Want hoe vaak heeft niet mijn hart

 

geklópt, wie weet voor wie, wie weet hoe diep,

 

alleenlijk maar omdat 't niet stil wou staan...

 

Nog vóór ik Tomboektoe was voorbij’.

[p. 59]

II
[Geen leed, of ik heb het gekend]

Geen leed, of ik heb het gekend.

Wij staan, vervreemd, op den drempel

van het eigen huis.

- - Een duistre kater rent

voorbij, en vangt warempel

de verdoolde muis.

Maar heb ik ellek leed gekend:

weet ik daarom wat leed beduidt,

ben ik er wijzer om?

- Doch zie, daar komt nu ook gerend

een hond. De kater kijkt grimmig om;

de muis is al de gaten uit.

Want diep in mij leeft nog de hoop

om wat gij mij eens zeidt,

en hooploos weêr vergat:

misschien komt alles nog terecht.

- - Tot met een bezem naêrt een knecht:

geen spoor nu nog van muis of hond en kat,

noch óok van leed of hoop: de Dood.

Geen spoor meer: alles is terecht.

[p. 60]

III
[Over mijn geest drijft een kano]

Melancholie

Over mijn geest drijft een kano;
in mijn hart ruikt een roze.
Waarom ruikt niet in mijn geest de roze
en drijft niet over mijn hart de kano?

In de kano zit een musch,
in de roze kruipt een rups.
De musch tjilpt en stuurt de kano,
de rups bedwelmt de geur der roze.

Een musch en is geen pelikaan;
en als de rups, bedwelmd, kruipt uit de roze
grijpt de musch de rups en de kano
drijft, onstuur, af, vèr van de roze.

Had nu de roze in mijn geest geruikt
en de kano over mijn hart gedreven,
de rups was nooit bedwelmd geraakt;
en nog dreef de kano naast de roze...