De gouden oogst

[p. 114]

[Lach niet, want mij is het ernst]

Lach niet, want mij is het ernst,
ernst en zorg in hart en nieren.
Ik kan het leven niet langer vieren
indien gij mij van binnen kwetst.
De wonde moog gesloten zijn
en voor elk oog verborgen,
mij zou ze verschroeien, en morgen
al verteeren van onbeleden pijn.
Want mij is 't leven geen sikkepit
waard, geen stonde wensch ik langer te leven
als 'k in mijn hart niets dan moet beven
en angst me bevangt lijk vocht uit een put.
Lach niet, lach dan niet; en ga niet weg,
alsof de oorzaak van die schroeiende wonde
kleinheid was van geest en ongezonde
ijverzucht - een hond die jankt op den weg.
Want 't ligt zoo grondloos diep in mij,
dat geen kracht het boven kan halen,
boven in het licht der bevruchtende stralen,
waarin de duisterste kern tot bloem en vrucht gedijt.

[p. 115]

 

Laat mij dan in ondubbelzin'gen nood

 

van uw bereide zuiverheid mogen genieten,

 

naar den zin van mijn ingebeelden droom. Lach dus niet en

 

blijf: want lachen is de roepstem van den dood.

 

 

 

Car c' est un besoin de ma chair

 

se confondant avec le besoin de mon âme

 

que tu sois celle que j'ai conçue

 

dans l'éclair de ton amour.