Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

It jonge Fryslan

No wolle wy mei sang en klang
It bloeisel fan ús herte
Op 't alter fan it heitelân
As earstling-offer sette.

Yn d' âlde tiid droech 't jongfolk graach
De swiere gleone swurden;
't Wie har in ear, foar 't heitelân
't Yn striid en noed te hurden.

't Wie har in nju, jin oarmans krêft
Foar d' erfgrûn mânsk te striden;
It wie har rom, foar 't heitelân
Op 't slachfjild dea te blieden.

Yn mylder tiden libje wy;
Us bloed hoecht net te streamen;
De frijdom fan ús heitelân
Heart ta ferfleine dreamen.

Mar foel it ryk fan Fryslân wei,
Dêr't frjemden lof fan telden,
Jit libbet yn ús heitelân
It neiteam fan dy helden.

[p. 102]

 

Jit libbet d' âlde Fryske taal

 

Op tûznen Friezne tongen;

 

Yn har hat mannich Fries fan al

 

Wat goed en wier is, songen.

 

 

 

En wol fan 't suden ek in see

 

Fan frjemdsin ús oerdekke,

 

De taal bliuwt ús in fêste hâld;

 

Hja sil dy weagen brekke.

 

 

 

Dus wolle wy mei siele en sin

 

Us oan dy sprake wije,

 

En - moat it - foar har rom en ear

 

By Fries en Unfries lije.

 

 

 

Sa sille wy, lyk as by âlds,

 

Foar 't leave heit'lân fjochtsje;

 

En earst de kâlde, stomme dea

 

Sil dizze kamp besljochtsje!